Σωτηρίας Πύλα
Είχε το σπίτι μου μια όμορφη αυλή
με χίλια λούλουδα ντυμένη.
Με τριαντάφυλλα, γαρίφαλα, χρυσάνθεμα
και με γεράνια ήταν φυτεμένη.
Μια βουκεμβίλια σκαρφάλωνε ψηλά
κι έφτανε μέχρι το μπαλκόνι,
αγκάλιαζε τα κάγκελα κι αγνάντευε
από εκεί πάνω τη μισή πόλη.
Μπροστά το γιασεμί και οι ιβίσκοι μου,
πίσω η λεμονιά και η μανταρινιά,
φθινόπωρα, χειμώνες, καλοκαίρια και άνοιξες,
μέρες και νύχτες μου κρατούσαν συντροφιά.
Κι ανάμεσα στα λούλουδα ξεφύτρωνε
ένα τόσο δα αγριολουλουδάκι.
Το λέγαμε «μη με λησμόνει» κι έμοιαζε
με μικροσκοπικό γαλάζιο αστεράκι.
Κάποτε τα ξερίζωνα τα δύστυχα
τ’ αγριολούλουδα τα μικροκαμωμένα.
Μα κείνα να τα πάλι ανάμεσα
στ΄ άλλα λουλούδια παραπονεμένα.
Πώς το’ξερες, αυλή μου αγαπημένη,
πως κάποτε θα’ μενες έρημη και μόνη;
Τώρα καταλαβαίνω γιατί γέμιζες
σε κάθε σου γωνιά «μη με λησμόνει».
