Τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Τίτ. γ΄ 8-15)
Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. Ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις· μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιίστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι. Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος. Ὅταν πέμψω Ἀρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπολιν· ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι. Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ Ἀπολλὼ σπουδαίως πρόπεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ. Μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι. Ἀσπάζονταί σε οἱ μετ' ἐμοῦ πάντες. Ἂσπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. Ἡ χάρις μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.
Μετάφραση
Παιδί μου Τίτε, αὐτά τά λόγια εἶναι ἀληθινά καί θέλω νά τά βεβαιώνεις μέ τήν προσωπική σου μαρτυρία, ὥστε ὅσοι ἔχουν πιστέψει στό Θεό νά φροντίζουν νά πρωτοστατοῦν σέ καλά ἔργα. Αὐτά εἶναι τά καλά καί τά χρήσιμα στούς ἀνθρώπους. Ἀπό τό ἄλλο μέρος, νά ἀποφεύγεις τίς ἀνόητες ἀναζητήσεις σέ γενεαλογικούς καταλόγους, τίς φιλονικίες καί τίς διαμάχες γύρω ἀπό τίς διατάξεις τοῦ ἰουδαϊκοῦ νόμου, γιατί ὅλα αὐτά εἶναι ἀνώφελα καί μάταια. Τόν ἄνθρωπο πού ἀκολουθεῖ πλανερές διδασκαλίες συμβούλεψέ τον μιά δυό φορές, κι ἄν δέν ἀκούσει ἄφησέ τον, μέ τή βεβαιότητα πώς αὐτός ἔχει πιά διαστεφεῖ καί ἁμαρτάνει, καταδικάζοντας ἔτσι ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του. Ὅταν θά σοῦ στείλω τόν Ἀρτεμά ἤ τόν Τυχικό, ἔλα τό συντομότερο νά μέ συναντήσεις στή Νικόπολη, γιατί ἐκεῖ ἀποφάσισα νά περάσω τό χειμώνα. Τό Ζηνά τό νομικό καί τόν Ἀπολλώ, νά τούς ἐφοδιάσεις πλουσιοπάροχα μέ ὅτι χρειάζονται γιά τό ταξίδι τους, ὥστε νά μήν τούς λείψει τίποτα. Ἄς μαθαίνουν καί οἱ δικοί μας νά πρωτοστατοῦν σέ καλά ἔργα, γιά ν΄ ἀντιμετωπίζουν τίς ἐπείγουσες ὑλικές ἀνάγκες, ὥστε ἡ ζωή τους νά μήν εἶναι ἄκαρπη. Σέ χαιρετοῦν ὅλοι ὅσοι εἶναι μαζί μου. Χαιρέτησε τούς πιστούς πού μᾶς ἀγαποῦν. Ἡ χάρη νά εἶναι μαζί μέ ὅλους σας. Ἀμήν.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Λουκ. η΄ 5-15)
Εἶπεν ὀ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· Τίς εἴη ἡ παραβολή αὕτη. Ὁ δὲ εἶπεν· Ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. Ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. Οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ῥίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. Τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. Τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· Ὁ ἒχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω.
Μετάφραση
Εἶπεν ὁ Κύριος αὐτή τήν παραβολή: «Βγῆκε ὁ σποριάς γιά νά σπείρει τό σπόρο του· καθώς ἔσπερνε, μερικοί σπόροι ἔπεσαν στό δρόμο, ὅπου καταπατήθηκαν καί τούς ἔφαγαν τά πουλιά. Ἄλλοι ἔπεσαν στίς πέτρες καί, ὅταν φύτρωσαν, ξεράθηκαν, γιατί δέν εἶχε ὑγρασία. Ἄλλοι σπόροι ἔπεσαν ἀνάμεσα σέ ἀγκάθια καί, ὅταν αὐτά φύτρωσαν μαζί τους, τούς ἔπνιξαν. Ἄλλοι ὅμως ἔπεσαν στό γόνιμο ἔδαφος, φύτρωσαν κι ἔδωσαν καρπό ἑκατό φορές περισσότερο». Ἀφοῦ τά εἶπε ὅλα αὐτά, πρόσθεσε μέ ἔμφαση: «Ὅποιος ἔχει αὐτιά γιά ν΄ ἀκούει ἄς τά ἀκούει». Οἱ μαθητές του τότε τόν ρώτησαν: «Τί σημαίνει ἡ παραβολή αὐτή;» Ἐκεῖνος τούς ἀπάντησε: «Σ΄ ἐσᾶς ἔδωσε ὁ Θεός νά γνωρίζεται τά μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ στούς ὑπολοίπους αὐτά δίνονται μέ παραβολές, ὥστε νά κοιτάζουν καί νά μή βλέπουν καί ν΄ ἀκοῦνε ἀλλά νά μήν καταλαβαίνουν». «Ἡ παραβολή αὐτή σημαίνει τό ἑξῆς: Ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Οἱ σπόροι πού ἔπεσαν στό δρόμο εἶναι ἐκεῖνοι πού ἄκουσαν τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται ὅμως ὕστερα ὁ διάβολος καί τόν παίρνει ἀπ΄ τίς καρδιές τους, γιά νά μήν πιστέψουν καί σωθοῦν. Οἱ σπόροι πού ἔπεσαν στό πετρῶδες ἔδαφος εἶναι ἐκεῖνοι πού, ὅταν ἀκούσουν τό λόγο, τόν δέχονται μέ χαρά, δέν ἔχουν ὅμως ρίζα· γι΄ αὐτό πιστεύουν γιά λίγο διάστημα καί, ὅταν ἔρθει ὁ καιρός τῆς δοκιμασίας, ἀπομακρύνονται. Αὐτοί πού ἔπεσαν στ΄ ἀγκάθια εἶναι ἐκεῖνοι πού ἄκουσαν τό λόγο, συμπορεύονται ὅμως μέ τίς φροντίδες, μέ τόν πλοῦτο καί τίς ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς, πνίγονται ἀπ΄ αὐτά καί δέν καρποφοροῦν. Μέ τό σπόρο πού ἔπεσε στό γόνιμο ἔδαφος ἐννοοῦνται ὅσοι ἄκουσαν τό λόγο μέ καλή καί ἀγαθή καρδιά, τόν φυλᾶνε μέσα τους καί καρποφοροῦν μέ ὑπομονή». Ἀφού τά εἶπε ὃλα αὐτά, πρόσθεσε μέ ἒμφαση: «Ὃποιος ἒχει αὐτιά γιά ν’ ἀκούει ἂς τά ἀκούει».
