Η περίπτωση Βαρνάβα και Παύλου
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ένας αληθινός φίλος προσεύχεται στον Θεό για τον φίλο του. Ένας αληθινός φίλος νοιάζεται για τη σωτηρία της ψυχής του φίλου του. Το να αποστρέψεις έναν φίλο σου από λάθος δρόμους και να τον ιθύνεις στο δρόμο της αλήθειας - αυτό είναι αληθινή, ακριβή φιλία. Οι άγιοι του Θεού είναι οι πιο πολύτιμοι φίλοι των ανθρώπων.
Δύο νέοι, ο Βαρνάβας και ο Παύλος, ήταν φίλοι από τότε που παρακολουθούσαν μαζί τη σχολή του νομοδιδασκάλου Γαμαλιήλ. Όταν ο Βαρνάβας έγινε χριστιανός, προσευχόταν επίμονα και με άφθονα δάκρυα στον Θεό να φωτίσει τον νουν του Παύλου και να μεταστρέψει την καρδιά του, ώστε να γίνει και αυτός χριστιανός.
Ο Βαρνάβας μιλούσε συχνά με τον Παύλο για τον Χριστό, αλλά ο Παύλος τον χλεύαζε και τον θεωρούσε πλανεμένο. Μα ο καλός Θεός εμφανίστηκε στον Παύλο και τον έβγαλε από τον δρόμο του ψεύδους, οδηγώντας τον στο δρόμο της Αλήθειας.
Ο μεταστραφείς Παύλος έπεσε στα πόδια του φίλου του αναβοώντας «Ω! Βαρνάβα, δάσκαλε της αλήθειας⸱ τώρα είμαι βέβαιος πως όλα όσα μου είπες για το Χριστό είναι αλήθεια!». Ο Βαρνάβας έκλαιγε από τη χαρά του και ασπάστηκε με ευγνωμοσύνη τον φίλο του. Ο φίλος έσωσε την ψυχή του φίλου του με τη διάπυρη προσευχή του. Αν ο Βαρνάβας είχε καταφέρει να καθιερώσει τον Παύλο ως αυτοκράτορα της Ρώμης, θα είχε κάνει λιγότερα γι’ αυτόν από όσα έκανε για να τον φέρει στην αλήθεια μέσω της προσευχής.
