Ἀρχιμανδρίτη Ἰσαάκ Μαχαιριώτη
Ὁ σημερινός ἑορταζόμενος ἅγιος, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ἀποτελεῖ ἕνα θαυμάσιο παράδειγμα συνέπειας, πίστεως καί ζωῆς, ἁγιότητας καί μαρτυρικοῦ βίου. Εἶναι ἕνα λαμπρό παράδειγμα πιστότητας στήν εὐαγγελική ἐντολή, γιά σεμνή Χριστιανική βιωτή ἀλλά καί μαρτυρική συνέπεια ζωῆς. Μέ τή διδασκαλία του, τή δραστηριότητά του καί πρό πάντων μέ τά ἔργα του τά θεολογικά, πλούτισε τήν ἁγιοπνευματική παράδοση τῆς ἐκκλησίας μας.
Ἀναδείχθηκε στῦλος τῆς ὀρθοδοξίας, γιά τήν ἁγιοπνευματική του ζωή. Ζοῦσε μελετώντας τήν Ἁγία Γραφή, τή ζωή τῆς ἐκκλησίας καί κυρίως ἦταν ἀσκητής μιμούμενος κατά πάντα τόν μεγάλο καθηγητή τῆς ἐρήμου καί γέροντα του Μέγα Ἀντώνιο. Ὅλη ἡ ζωή του τόν ὁδηγοῦσε στή θέωση γιά τήν ὁποία τόσο συχνά κάνει λόγο στά ἔργα του.
Στήν συνείδηση τῶν πιστῶν ταυτίστηκε μέ τήν ὀρθοδοξία γιατί ἀγωνίστηκε γι’ αὐτήν ὅσο κανείς ἄλλος χωρίς διακοπή παρά τούς ἀτελείωτους διωγμούς ὀρθώνοντας τό ἀνάστημά του, ὥστε νά γίνει σύμβολο ἁγίου καί ἀθλητή τῆς πίστεως ἐκφράζοντας τό πνεῦμα τῆς ἐκκλησίας μέ τρόπο γνήσιο καί αὐθεντικό.
Ὁ ἄρχοντας τοῦ σκότους βλέποντας τήν ἁγία ζωή του καί τόν ἀγῶνα του γιά τήν ὀρθοδοξία ἀπό τούς διάφορους ἐχθρούς τῆς πίστεως καί εἰδικά τόν Ἀρειανισμό, ὀργανώνει ἐναντίον του διάφορους συνωμότες, πόρνες, ἐγκληματίες, φονιάδες, αὐτοκράτορες, αἱρετικούς καί ἄθεους γιά τήν ἐξόντωσή του. Ἀλλεπάλληλες ἐξορίες, ὀργανωμένες συνομωσίες ὅλες «οἱ πύλες τοῦ Ἅδου» ἐναντίον του.
Ὅλα αὐτά τά δεινά πού πέρασε, δέν στιγμάτησαν τήν ἁγία του ζωή, ἀλλά ἀντιθέτως ἀποτελοῦσε ὑπόδειγμα ἀνεξικακίας, ἠπιότητας, προσήνειας, ταπεινοφροσύνης, ἐνεργητικότητας.
Πνευματικός ἀδάμας ἀρετῆς καί ἀντοχῆς στά πλήγματα τῶν διωκτῶν του, μέ τή γλυκύτητά του, τούς ἤλκυε ὡς μαγνήτης στόν δρόμο τῆς ἀρετῆς. Ὁ βίος τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου καί μάλιστα ἡ ἐπισκοπική του δράση ὅπως τονίζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀποτελεῖ «κανόνα καί τρόπο ἐπισκοπῇς».
Τά χρόνια ἀρχιερατείας τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου δέν ἦταν χρόνια ἀνέφελα οὔτε «νεφύδριον θάττον παρερχόμενον» ἀλλά χρόνια σκεπασμένα μέ τά πυκνά σύννεφα τῆς ἄδικης συκοφαντίας, τῆς περιφρόνησης, τῆς καθαίρεσης, τῆς δημόσιας σπίλωσης καί τῆς πολυχρόνιας ἐξορίας καί ὅμως εὕρισκε τό κουράγιο ὁ πολύαθλος νά κάνει ἄριστο καί ὑποδειγματικό ποιμαντικό ἔργο.
Ἡ ζωή τοῦ πολυτάραχη, ἀναλώθηκε στίς πολλές καί πικρές ἐξορίες. Χαρακτηριστικοί εἶναι οἱ στίχοι τοῦ Μεγάλου συναξαριστῆ πού μᾶς εἰσάγει στόν βίο τοῦ Μεγάλου αὐτοῦ Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας πού λένε: «Ἀθανάσιε ποῦ κομίζει; Μή πάλιν καί νεκρόν ἐξόριστον ἐκπέμπουσι σέ;». Δικαίως λοιπόν τοῦ δόθηκε τό ὄνομα Μέγας ἐξόριστος.
