π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Σχόλιο στό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς Δ΄ Ματθαίου
Ἄν ἡ «Ἐκκλησία εἶναι ἡ συνέχεια τῆς Ἐκκλησίας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἄρα ἐμεῖς εἴμαστε ὁ ἐκλεκτός λαός τοῦ Θεοῦ»[1], εἶναι ξεκάθαρη σύγκριση πού κάνει ὁ Κύριος στό σημερινό Εὐαγγέλιο: «οὐδέ ἐν τῷ Ἰσραήλ (σ’ ἐκκλησιαστικούς ἀνθρώπους) τοσαύτην πίστιν εὗρον».
Τό τραγικό δέν εἶναι ἡ ἀπιστία τον ἀνθρώπων «ὅπου γῆς» οὔτε ἡ ἄλλη πίστη (ἀλλόθρησκοι), ἀλλά τό γεγονός πώς οἱ ἄνθρωποι τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ζοῦν μέ ψευτιά, ὀλιγοπιστία, μιζέρια ἤ φαυλότητα.
Φαίνεται πώς γιά νά ζεῖ κανείς αὐτό πού ἰσχυρίζεται ὅτι πιστεύει, πρέπει νά εἶναι ἀποφασισμένος νά πονέσει, νά κοπιάσει, νά συγκρουστεῖ, νά δεχτεῖ ἀπόρριψη, συκοφαντία, ἀμφισβήτησή, ἀκόμα καί μαρτύριο.
Ἄλλωστε, σ’ αὐτά ἀποδεικνύεται, «μαρτυρεῖται» ἡ πίστη μας, ὄχι στό Θεό ἤ στούς ἄλλους ἀλλά σέ μᾶς κυρίως, πού παραδέρνουμε στίς ἀμφιβολίες, στή νωθρότητα καί πεζότητα. Ἀποκαλύπτεται ἡ γνησιότητά μας καί συγχρόνως ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη μας.
Σ’ ἕνα ἑκατόνταρχο, πού θά περίμενε κανείς νά δεῖ σκληρότητα καί λογικοποιημένη συμπεριφορά, κρύβεται αὐτό πού θά περίμενε νά δεῖ κανείς σ’ ἕνα «ἐκκλησιαστικό»: ἡ συμπάθεια γιά τόν πόνο τοῦ συνανθρώπου του (παῖς = παιδί ἤ δοῦλος του – Τρεμπέλας), ταπείνωση, ἁπλότητα, πίστη στό λόγο τοῦ Λόγου.
Πόσο ἀλλάζουν τά πράγματα στούς ἀνθρώπους! Πόσο ἀλλάζουν οἱ ἄνθρωποι! Γι’ αὐτό δέν μπορεῖς νά κρίνεις οὔτε νά ὑπερηφανευτεῖς. Μόνο ταπεινά νά ἐργάζεσαι γιά τή σωτηρία σου ὅσο ὑπάρχει ὁ χρόνος. «Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος». Κι ἄν οἱ δυνάμεις τῆς ψυχῆς εἶναι ἀδύνατες, δέν ἔχουμε παρά νά Τοῦ ζητήσουμε ταπεινά καί ἁπλά: «Ἐλθέ, Κύριε καί Θεέ μου».
[1] Γέροντα Τρύφωνα τοῦ Βάσον, Μικρά Ἑωθινά, Ἐν πλῷ, 2008, σ. 271 (2/7)
