π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Ένα από τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης εποχής είναι και η κατάργηση των γραμμάτων - ιδιόχειρων επιστολών. Με τα μέσα της επικοινωνίας που είναι άμεσα και γρήγορα, ποιος και γιατί να καθίσει να γράψει με χειρόγραφο γράμμα και να το στείλει με το ταχυδρομείο;
Έτσι χάθηκε η δυνατότητα να εκφραστεί η καρδιά, να χαρακτούν στο χαρτί τα αισθήματα, να αφιερωθεί χρόνος στο πρόσωπο που δεν είναι κοντά μας.
Οι Απόστολοι έγραφαν επιστολές που απευθύνονταν είτε σε Εκκλησιαστικές κοινότητες (π.χ. Θεσσαλονίκη, Κόρινθο κ.ά.) είτε σε πρόσωπα (π.χ. Τίτο, Τιμόθεο κ.ά.). Η συνήθεια αυτή συνεχίστηκε από τους μαθητές τους και στη συνέχεια από τους αγίους Πατέρες μέχρι και πριν λίγες δεκαετίες στους πατέρες και στις μητέρες μας. Έγραφαν για διάφορα θέματα, για διάφορους λόγους, με διάφορους τρόπους.
Σίγουρα η ανάπτυξη σε όλους τους τομείς της επιστήμης και της τεχνολογίας, που φαίνεται στην καθημερινότητά μας, είναι ευλογία Θεού. Η διαχείριση της, βέβαια, εξαρτάται από τον άνθρωπο με θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα.
Η απουσία ή ελαχιστοποίηση των γραμμάτων - χειρογράφων ευνοεί την απόκρυψη των συναισθημάτων, πράγμα που στερεί τον άνθρωπο από την ουσιαστική επικοινωνία. Είναι άλλο να πληκτρολογείς κι άλλο να χαράζεις ιδιόχειρα στο χαρτί. Το πρώτο είναι απρόσωπο, το δεύτερο αποκαλύπτει το δικό σου πρόσωπο, το μοναδικό και αναντικατάστατο.
Φαίνεται πως η εποχή μας δεν ευνοεί την έκφραση των βαθύτερων συναισθημάτων είτε αυτά είναι λύπη ή απογοήτευση, αρνητικά δηλαδή, είτε χαρά και ευτυχία, θετικά δηλαδή συναισθήματα. Έτσι, η σιωπή καθορίζει τη «σχέση» με ένα σωρό ερωτηματικά. Δεν ξέρεις αν ο άλλος είναι ευχαριστημένος ή δυσαρεστημένος μαζί σου. Προτιμά τη σιωπή που δεν συγκρούεται αλλά και δεν ενώνει τις καρδιές για να τις ζεστάνει.
Η Ορθοδοξία, όπως μας την παρέδωσαν οι άγιοι Πατέρες και αγίες Μητέρες μας - με την πνευματική έννοια - διασώζει τη φυσιολογική ζωή του ανθρώπου, ως έκφραση του ζωντανού Θεού.
Ο Χριστός ως άνθρωπος χαιρόταν, έκλαιγε, πονούσε, εκφραζόταν. Ήταν τέλειος όχι μόνο στην αναμαρτησία Του αλλά και στον τρόπο ζωής Του. Γι’ αυτό δεν είχε αισθήματα κατωτερότητας ή ανωτερότητας, δεν ήταν απομονωμένος και σε μοναξιά, δεν δίσταζε να εκφράσει την αγάπη αλλά και την οργή Του.
Το να μην στέλνει κανείς ιδιόχειρα γράμματα ή σημειώσεις δεν είναι, βέβαια, το ουσιαστικό πρόβλημα, αλλά η έκφραση του προβλήματος: η ανέκφραστη ζωή μας που δημιουργεί τα όντως προβλήματα που φέρνουν τη λύπη, την κατάθλιψη, τη μοναξιά. Ευτυχώς, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας διασώζει τη γνησιότητα του προσώπου, τη φυσιολογική ζωή, την καρδιακή χαρά, γι’ αυτό μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε και να το παλεύομε.
