π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Καθώς προσκυνούμε στον επιτάφιο τον «αναβαλλόμενον το φως ώσπερ ιμάτιον» και βλέποντάς τον «νεκρόν, γυμνόν, άταφον», η καρδιά μαλακώνει, ενδεχομένως και να συντρίβεται, σιωπά και ετοιμάζεται, προσδοκώντας σύντομα το «Ανάστα ο Θεός».
Καμία λογική δεν κατανοεί το «η Ζωή εν τάφω». Εκστατικά μπορεί να πει το «πώς σε κηδεύσω, Θεέ μου;».
Μέσα στα λουλούδια – σύμβολα ζωής και ομορφιάς – τοποθετούμε τον Κύριο και Θεό μας, ψάλλοντάς Του εγκώμια και άσματα.
Για όσους η Μεγάλη Βδομάδα – με το «Σήμερον κρεμμάται επί ξύλου», τον επιτάφιο, το Μ. Σάββατο και το Πάσχα – είναι ανάμνηση παιδικών εμπειριών ή έθιμο, θα περάσει, ίσως, ως μια συγκίνηση και αλλαγή στη ρουτίνα της ζωής.
Για όσους, όμως, εναρμονίζεται ο πόνος, η λύπη, η απογοήτευση, η αποτυχία, η εγκατάλειψη των οικείων, όλο το βίωμα των Παθών του Χριστού των ημερών εκείνων, με τα δικά τους ανάλογα βιώματα, η Μεγάλη Παρασκευή του Κυρίου γίνεται δική τους.
- Το «οι μαθηταί πάντες αφέντες αυτόν έφυγον»
- Το «περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου»
- Το «Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;»
κατανοούνται στο σημείο που γίνονται προσωπικά. Τότε αισθάνεσαι πως Κάποιος, πολύ πριν από σένα, τα έζησε, ενώ δεν θα έπρεπε. Πορεύτηκε προς «το εκούσιον πάθος», από υπερβάλλουσα αγάπη, για να μεταποιήσει κάθε ανθρώπινο πόνο σε εμπειρία Αναστάσεως.
Η προσκύνηση του Επιταφίου κρύβει ένα μυστήριο, για όσους, βέβαια, βλέπουν πέρα από τα φαινόμενα. Είναι αυτό που συσχετίζει τη ζωή του Θεανθρώπου με του ανθρώπου. Ξέρουμε πως κανένας, που έζησε σ’ αυτό τον κόσμο, δεν έφυγε χωρίς να σηκώσει μικρό ή μεγάλο σταυρό. Γι’ αυτό μπορούμε να αντιληφθούμε τι σημαίνει για μας η άρση του Σταυρού και ο θάνατος για το Θεό που ενανθρώπησε.
Ο δικός μας Θεός είναι ο «πάσχων Θεός». Συμπάσχει, συμπορεύεται, συνθάπτεται με μας, έχοντας τη δική μας φύση. Κι ως Θεός, έχοντας τη Θεϊκή φύση, ανασταίνεται και μαζί Του ανασταίνει και μας.
Να γιατί η Μεγάλη Παρασκευή της ζωής μας, όσο οδυνηρή και να είναι, δεν μπορεί να είναι το αμήν της ιστορίας μας. Πέρα από όποιους υπολογισμούς για τον εαυτό μας, από μας ή από άλλους, τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Χριστός ως Νικητής του θανάτου. Μαζί Του μπορείς να ελπίζεις, να αναμένεις, να είσαι σίγουρος πως τα σημερινά δεδομένα τροποποιούνται. Αρκεί να είσαι μαζί Του μ’ εμπιστοσύνη – πίστη ακράδαντη, υπομονή κι ελπίδα, προσευχόμενος, μετανοώντας, κοινωνώντας το Σώμα και το Αίμα του.
«Ο πόνος – σωματικός, ψυχικός, πνευματικός - δεν είναι άγνωστος σ’ Εσένα, Κύριε Ιησού Χριστέ, Θεέ μας. Γι’ αυτό μπορούμε ν’ ακουμπήσουμε όταν περνούμε το δικό μας. Προσδοκώντας, βέβαια, όχι απλά σε ψυχολογική στήριξη, αλλά σε δύναμη κι ελπίδα πως, τελικά, όπως και σ’ Εσένα, θα γίνει εμπειρία Αναστάσεως από τον νυν αιώνα, και να γεμίσει η καρδιά μας από την χαρά και την ειρήνη τη δική Σου· αυτήν που έδιδες στους Μαθητές Σου ανεβαίνοντας στο Γολγοθά. Γένοιτο!»
