π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Ο άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ, σε μια από τις ιδιαίτερες συναντήσεις που είχε με όλη την αδελφότητα του Μοναστηριού του, εξομολογήθηκε το εξής: «Εγώ ο ίδιος βίωσα κάποτε στιγμές, όπου μου φαινόταν πως το να ακολουθήσω τον Χριστό ήταν πολύ δύσκολο· δεν μπορούσα να τον ακολουθήσω πλέον: “Όχι….. αν είναι τέτοιο το τίμημα, δεν θέλω!”»[1].
Η αποκάλυψη αυτή μπορεί να φαντάζει αδύνατη και υπερβολική για ένα σύγχρονο μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας, που κατέγραψε και μας παρέδωσε τη θέα του ακτίστου φωτός, όπως τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και άλλους.
Οι πραγματικοί βίοι των αγίων δεν αποκρύπτουν τις πτώσεις, τις αδυναμίες, την ανθρώπινη συμπεριφορά που προέρχεται από το προπατορικό αμάρτημα. Γιατί δεν στοχεύουν παρά να δώσουν το μήνυμα σε μας, που παλεύουμε και πέφτουμε, πως υπάρχει ελπίδα. Κι ακόμα, ότι πέρα από μας και τις όποιες αμαρτίες μας, βρίσκεται ο Χριστός που «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει» (Αποκ. 6,2) και μαζί μ’ Αυτόν και δι’ Αυτού και όποιος πιάστηκε απ’ Αυτόν.
Βέβαια, η αγωνία, η λύπη, η απογοήτευση, δεν είναι καθ’ εαυτά αμαρτήματα που μας χωρίζουν από το Θεό. Άλλωστε, ο Κύριος στη Γεθσημανή βίωνε αυτά τα ανθρώπινα συναισθήματα ως Θεάνθρωπος και τα Ευαγγέλια τα καταγράφουν ως γεγονότα, κι ας γραφτήκαν αρκετά χρόνια μετά την ένδοξη Ανάστασή Του. Τα: «περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου», «Θεέ μου, Θεέ μου ίνα τι με εγκατέλιπες;», «γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσήυχετο», δείχνουν τα πανανθρώπινα βιώματα. Η απόκρυψή τους και η χωρίς “πάλη με το Θεό” μια ζωή αψεγάδιαστη, που απουσιάζει η αποτυχία, η απογοήτευση, τα παραπατήματα και τα αμαρτήματα, είναι ψεύτικη ζωή, υποκριτική.
Η αποκάλυψή τους σε ανθρώπους που περνούν τα ίδια ή παρόμοια, τους ενισχύει να συνεχίσουν. Η φανέρωσή τους στους βίους των αγίων ενθαρρύνει την ελπίδα. Η καταγραφή τους στα Ευαγγέλια – του Χριστού και των Αποστόλων - δείχνει πόσο αληθινά είναι κι άρα εφαρμόσιμη η διδασκαλία του Κυρίου.
Στην πάλη που μας ρίχνει η καθημερινότητα, έχοντας ένα άτσαλο εαυτό, συγχυσμένο και συνεχώς αντίθετο με το θέλημα του Θεού, είναι σημαντικό να βιώσουμε στην καρδιά μας την ελπίδα που πηγάζει από την Ανάσταση τού Κυρίου. Γιατί, έχοντας αυτή την ελπίδα, βεβαιωνόμαστε πως τον τελευταίο λόγο στη ζωή μας δεν τον έχει ο εαυτός μας αλλά ο Χριστός ως νικητής του θανάτου.
Βέβαια, για να στηριχτεί κανείς στο Χριστό χρειάζεται η εμπιστοσύνη και η αγάπη που προέρχεται από την προσωπική σχέση μαζί Του. Μια σχέση που έχει τα πάνω και τα κάτω της, αλλά είναι και η όντως δυνατότητα να ζήσουμε.
Να γιατί δεν θα πρέπει, ό,τι και να είμαστε, όσο συχνά και να πέφτουμε στα ίδια, ό,τι πάθη και να μας ταλαιπωρούν μακροχρόνια, να απελπιζόμαστε. Όχι για τη δική μας “δύναμη”, αλλά γιατί υπάρχει ο Χριστός και οι άγιοί Του που μας κατανοούν και μας βοηθούν.
Οι ανθρώπινες αδυναμίες υπάρχουν και φαίνονται. Η δύναμη του Θεού υπάρχει και κρύβεται. Αποκαλύπτεται σ’ όσους θέλουν να προχωρήσουν από τη μιζέρια του εαυτού τους στο Φως και τη χαρά του Ιησού Χριστού.
[1] Αρχιμ. Σωφρονίου, Οικοδομώντας τον ναό του Θεού, τόμος Β΄, Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, 2014, σ.343.
