Ἡ ὑπερηφάνεια γιά τά «Ὡσαννά» τῶν γύρω μας,
σύντομα θά μετατραπεῖ σ’ ἀπογοήτευση,
γιατί θ’ἀκολουθήσει τό «σταυρωθήτω».
Ἄν στόν ἀναμάρτητον ἔγινε, γιατί ὄχι σέ μᾶς;
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Αναφέρεται στο Γεροντικό η περίπτωση ενός μοναχού που «επισκέφτηκε τον Αββά Λωτ και μπαινόβγαινε στο κελί του, χωρίς να μπορεί να του πει αυτό που ήθελε. Τον ρωτά, τότε, ο αββάς:
Κι αυτός του είπε:
Και τότε του εξομολογήθηκε:
Του λέει ο Γέροντας:
Η πιο πάνω περίπτωση από το Γεροντικό, που δεν είναι η μοναδική, δείχνει δύο ουσιαστικά σημεία:
Αν η κοινωνία μας χαρακτηρίζεται από εγωκεντρισμό και η ανάληψη της ευθύνης του άλλου ως ανοησία κι άρα ο καθένας πορεύεται μόνος, δεν είναι παράξενο που γεμίσαμε από ψυχολογικά, λεγόμενα, προβλήματα, άγχη και νευρώσεις κι αν αυξήθηκε ο πόνος της μοναξιάς με τα επακόλουθά της.
Σ’ αυτή την κοινωνία ζούμε ως χριστιανοί και σ’ αυτή την κοινωνία, που ανάτρεψε την ελληνορθόδοξη κουλτούρα μας, καλούμαστε να δώσουμε το μήνυμα του Ευαγγελίου ότι είναι σήμερα εφαρμόσιμο. Αλλά, κυρίως, να αποκτήσουμε, εφαρμόζοντάς το πρώτα εμείς, τη χαρά που επαγγέλλεται μέσα από την ανάληψη ευθύνης της αδυναμίας και αμαρτίας του αδελφού μας.
Αν την ουσιαστική ανάληψη ευθύνης μπορεί να αναλάβει ο Χριστός και κατ’ επέκταση όσοι συνεχίζουν στον κόσμο το έργο του, εν τούτοις και κάθε ένας που θα βρεθεί μπροστά σε απελπισμένο από τον εαυτό του και θα του δώσει «χέρι βοηθείας», αναλαμβάνοντας κάτι από την αμαρτία του θεωρώντας την ως δική του, στην πραγματικότητα επιτελεί το έργο του Χριστού.
Τότε, η χαρά και η ειρήνη του Χριστού θα γεμίσουν την καρδία του, ζώντας ό,τι ο κόσμος του εγωκεντρισμού και της φιλαυτίας δεν μπορεί να ζήσει.
[1] Αποφθέγματα Γερόντων, Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 1978, σ. 395.