Πέλης Γαλίτη - Κυρβασίλη
Ἡ φρίκη πού προέρχεται ἀπό τή συνειδητοποίηση τῆς φθορᾶς καί τοῦ κακοῦ μέσα μας καί στόν κόσμο γύρω μας, μπορεῖ παράλληλα νά ἀποτελέσει τόν λόγο γιά νά ξυπνήσουμε ἀπό τόν παρατεταμένο λήθαργό μας καί νά μετακινηθοῦμε σέ ἕνα ἄλλο ἀνώτερο ἐπίπεδο, τό πνευματικό. Τότε ὁ νοῦς φωτίζεται, γιατί ἀποσπᾶται ἀπό τήν γήινη κενοδοξία μας. Ὅταν ὅλα πεθαίνουν μέσα μας, τότε ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα κάτι καινούριο, διαφορετικό νά γεννηθεῖ. Καί ὅταν γεννηθεῖ ὁ Θεός μέσα μας, ὅλα τά ψυχολογικά ἀποτυπώματα πού συνοδεύουν τό τραῦμα μας μποροῦν νά μεταμορφωθοῦν: ὁ φόβος σέ ἐμπιστοσύνη, ἡ μελαγχολία σέ μετάνοια, ἡ μειονεξία σέ ταπείνωση, τό ἄγχος σέ πίστη. Ἔτσι, τό κακό, ἀντί νά μᾶς σκοτώσει μᾶς ἀφυπνίζει καί ὁ πόνος ἀντί νά μᾶς ἀπελπίζει μᾶς δυναμώνει.
Ἡ ψυχή πού ἔχει πείρα τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά τό διαλαλήσει σέ ὅλο τόν κόσμο. Ὁ ἄνθρωπος πού εἰσπράττει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ στή ζωή του, νιώθει πληρότητα, δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἀνθρώπινη παρηγοριά, ἀπολαμβάνει τήν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στό μεδούλι του. Δέν τόν νοιάζει νά τόν δικαιώσουν οἱ ἄνθρωποι, τοῦ ἀρκεῖ ὅτι ὁ Θεός τόν προσέχει. Καί ὅσο πιό ἐγκαταλελειμμένοι καί περιφρονημένοι εἴμαστε ἀπό τούς ἀνθρώπους, τόσο πιό πολύ μᾶς προσέχει ὁ Θεός.
Ἄν τά πιστέψουμε ἔτσι τά πράγματα, ὅλα γίνονται ἁπλά. Ὅλα ἀποκτοῦν ἄλλο νόημα. Ὅσο θλιμμένοι καί ἐξουθενωμένοι καί ἄν νιώθουμε, ὑπάρχει ἡ πηγή τῆς χαρᾶς δίπλα μας νά μᾶς ξεδιψάσει. Ὅλοι καί ἄν μᾶς ἐγκαταλείψουν, ὑπάρχει Κάποιος πού δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψει ποτέ.
