Ιερομονάχου Νεκταρίου Κουτλουμουσιανού
Ὅταν πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι παύουν να ἁμαρτάνουν, καί πᾶνε εἰς τόπον ἀναπαύσεως. Καί περιμένουν τήν κρίση, καί τότε δεν ἔχουν ὀντολογία, δέν ἔχουν αἰτήματα, δεν μποροῦν νά ζητήσουν οἱ νεκροί… Καί ἀπολαμβάνουνε τῆς μακαριότητος τοῦ οὐρανοῦ οἱ ἄνθρωποι, ἀναπαύονται οἱ ἄν θρωποι. Τώρα, πόσο ἀναπαύονται; Ὁ καθένας κατά τά ἔργα του.
Ἔκανες ἔργα ἀγάπης; Ἀπολαμβάνεις, εἶσαι γαλήνιος, ἤρεμος καί βλέπεις ὅ,τι σοῦ ἔχει τάξει: θά μπεῖς μέσα στόν παράδεισο τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄλλοι, οἱ δυσκολεμένοι; Κι αὐτοί πάλι περιμένουν, κρατιοῦνται ἀπό μᾶς.
Βλέπετε ὅτι ἐμεῖς πού συνεχίζουμε ἐδῶ τή ζωή ἔχουμε τήν ἐπαφή καί ἔχουμε δικαίωμα αἰτημάτων γιά τούς νεκρούς μας. Γι’ αὐτό τούς κάνουμε τά μνημόσυνα, τά τρισάγια, γι’ αὐτό κάνουμε ἐλεημοσύνες γιά τούς κεκοιμημένους καί τούς μνημονεύουμε στή θυσία πού κάνουμε, πού ἐπιτελοῦμε στή θεία Λειτουργία. Ἐνδιαφερόμαστε γιά τούς νεκρούς.
Ἡ ἀγάπη μας ἐκεῖ ἔγκειται, στό νά βοηθήσουμε τίς ψυχές τους, γιατί ἔχουν ἀπό μᾶς ἀνάγκη, καί περιμένουν.
