Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου
Ὁ ἄνθρωπος πού δέν πονεῖ, πού δέν πόνεσε, δέν καλλιεργεῖται. Δέν μπορεῖ νά ἀγωνισθεῖ νά κόψει τά πάθη του καί νά βγεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία.
Δέν μπορεῖ καί νά καταλάβει αὐτόν πού πόνεσε. Ἕνας πού δέν ἔχει πονέσει ὁ ἴδιος, ποτέ δέ θά καταλάβει τόν πονεμένο ἄνθρωπο, γιατί δέν ξέρει τί σημαίνει πόνος. Ἐνῶ αὐτός πού πόνεσε ὁ ἴδιος, θά καταλάβει τόν πονεμένο ἄνθρωπο, θά τόν συμπονέσει, γιατί ξέρει, ἔχει πείρα καί καταλαβαίνει. Ἔχει γεύση αὐτοῦ τοῦ πράγματος κι ἔτσι ἀγαπᾶ τόν ἀδελφό του.
Ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος πονᾶ, καταλαβαίνει καί τά ὅρια τῶν δυνάμεών του. Μαθαίνεις τά ὅριά σου, ὅτι εἶσαι ἄνθρωπος. Δέν ἔχεις ἀπεριόριστα ὅρια. Καί μαθαίνεις νά ζητᾶς καί νά ὑπολογίζεις καί τή βοήθεια τῶν ἀδελφῶν σου, νά ταπεινώνεσαι, νά ζητᾶς τή βοήθεια τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου. Ἀλλά πάνω ἀπ’ ὅλα ζητᾶς καί τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Λές, «Χριστέ μου βοήθησέ με, δέν μπορῶ νά κάνω αὐτό τό πράγμα, δέν ἐπαρκοῦν οἱ δυνάμεις μου νά φτάσω μέχρι ἐκεῖ».
Ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, ὁ ὁποῖος ξέρει νά χειρίζεται τόν πόνο, μαθαίνει καί τά ὅριά του, μαθαίνει καί τήν ταπείνωση καί τήν ταπεινή φύση του. Μαθαίνει νά ἀγαπᾶ τόν ἀδελφό του καί νά τόν συμπονᾶ, νά ἀγωνίζεται κατά τῶν παθῶν του καί μαθαίνει νά ζητᾶ καί τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ.
