Ιερομονάχου Νεκταρίου Κουτλουμουσιανού
Τόσα πρόσωπα ἀγαπητά, προσφιλῆ πρόσωπα, τά ὁποῖα ἦταν κοντά μας, τά χάσαμε, φύγαν ἀπ’ αὐτή τή ζωή. Ὅμως δέν τά χάσαμε, μᾶς περιμένουν. Αὐτοί εἶναι ἐκεῖ. Καί εἶναι ἄνθρωποι πού ἔχουν παρρησία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πρεσβεύουνε γιά μᾶς κι ἔχουνε κι αὐτοί τήν ἔγνοια τους γιά μᾶς. Γι’ αὐτό πρέπει νά ’χουμε κι ἐμεῖς τήν ἔγνοια μας γι’ αὐτούς.
Ἡ ἐκκλησία μας εἶναι ἐκκλησία ζώντων και κεκοιμημένων. Στό ἅγιο ποτήριο καί τό ἅγιο δισκάριο ἔχουμε τίς ψυχές ὅλων μας, τῶν ζώντων καί τῶν κεκοιμημένων. Δέν εἶναι ἀπόντες οἱ νεκροί μας, εἶναι παρόντες. Ἡ ἐκκλησία μας εἶναι ἡ ἐκκλησία ἡ ζῶσα καί ἡ ἐκκλησία ἡ θριαμβεύουσα εἰς ἕνα. Νά δοξά-
ζουμε τό Θεό κάθε ὥρα καί στιγμή γιά τις εὐλογίες πού μᾶς χαρίζει μέσα στίς χαρές και μέσα στίς λύπες. Κι ἐμεῖς… σάν ἄνθρωποι στενοχωρούμεθα καί λυπούμεθα – καί ὁ Χριστός μας σάν τέλειος ἄνθρωπος ἔκλαψε με τούς φίλους του, μέ τούς ἀδελφούς Του. Ἀλλά ἡ ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως εἶναι πολύ μεγάλη, μεγίστη, ἄφθαστη, δέν τή φτάνουμε.
Γι’ αὐτό, αὐτή ἡ ἐλπίδα πρέπει νά καίει μέσα μας νύχτα καί μέρα, αὐτή νά μᾶς δίνει τή δύναμη τῆς ζωῆς, αὐτή νά μᾶς δίνει τή δύναμη τῆς ἐλπίδος τῆς ἀναστάσεως, τήν ἐλπίδα τῆς αἰωνιότητος, τήν ἐλπίδα ὅτι κι ἐμεῖς αὔριο, ὅλοι μαζί καί οἱ νεκροί καί οἱ ζῶντες, θά βρεθοῦμε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅλοι μαζί με τόν Κύριό μας, τήν Παναγία μας καί τους ἁγίους.
