Μαρία Μουρζά
Ρώτησαν κάποτε ἕνα μοναχό: τί κάνετε τόσες ὧρες μέσα στήν Ἐκκλησία, δέ βαριέστε; Κι ἐκεῖνος ἀπάντησε: ἐσύ τί ἔκανες ἐννιά μῆνες στή μήτρα τῆς μάννας σου; Τίποτα. Ἤσουν ἐκεῖ καί τρεφόσουν μέ τό μητρικό αἷμα. Τό ἴδιο κάνουμε κι ἐμεῖς. Εἴμαστε ἐδῶ καί τρεφόμαστε ἀπό τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀπό τό σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Γιατί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μάννα πού μᾶς τρέφει. Ἡ φιλόστοργη Μάννα. Ἡ πνευματική καρδιά ἀπ’ τήν ὁποία διαχέεται τό αἷμα καί κρατιοῦνται ζωντανά τά παιδιά της.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι σῶμα. Δέν εἶναι κόμμα. Εἴμαστε μέλη. Δέν εἴμαστε ὀπαδοί. Σῶμα ἕνα μέ κεφαλή τό Χριστό. Πονάει ἕνα μέλος καί πονᾶμε ὅλοι. Δοξάζεται ἕνα μέλος καί δοξαζόμαστε ὅλοι. Οἰκογένεια μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία: Οἱ Ζῶντες, – ὅσοι εἴμαστε μέσα στήν Ἐκκλησία καί ὅσοι βογγᾶνε ἔξω ἀπ’ αὐτήν-. Αὐτοί πού ἔφυγαν…, οἱ ἀδελφοί μας οἱ Κεκοιμημένοι. Κι αὐτοί πού ἀκόμα δέν ἦρθαν. Οἱ ἀγέννητοι, τά παιδιά τῶν παιδιῶν μας, τά δισέγγονα καί τά τρισέγγονα, ὅσοι θά μποῦν στήν Ἐκκλησία καί ὅσοι θά βογγᾶνε ἔξω ἀπ’ αὐτήν. Οἰκογένεια μία. Γι’ αὐτό στήν Ἐκκλησία δέν ἑορτάζουμε ἀλλά συνεορτάζουμε. Δέν νηστεύουμε ἀλλά συννηστεύουμε. Δέ στενάζουμε ἀλλά συστενάζουμε. Δέν προσευχόμαστε ἀλλά συμπροσευχόμαστε. Συλλειτουργοῦμε καί συλλειτουργούμαστε. Σῶμα ἕνα εἴμαστε.
Οἱ γιαγιάδες μας τό ἤξεραν καλά αὐτό. Ἤξεραν ὅτι πρῶτα ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία καί μετά στόν ἑαυτό τους. Πρῶτα στήν Ἐκκλησία καί μετά στό σπίτι τους. Γι’ αὐτό συμμετεῖχαν στίς ἀνάγκες της. Στό χτίσιμο τῆς Ἐκκλησίας, στό στρώσιμο, στόν ἔρανο, στίς νηστεῖες, στούς ἑσπερινούς, στά Μυστήρια, στή Λειτουργία. Οἱ παλιοί ἄνθρωποι ἤξεραν πώς δέν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος, γιατί ἄλλος δρόμος βγάζει σέ ἄλλο τέρμα. Γνώριζαν ὅτι ἡ σωτηρία εἶναι μόνο μέσα στό Καράβι τοῦ Χριστοῦ πού ὅσα κύματα καί ὅσες θύελλες κι ἄν τό χτυποῦν, δέν καταποντίζεται.
