Μοναχοῦ Μωϋσῆ Ἁγιορείτη
Εἶναι ἀλήθεια πώς στά χείλη τοῦ κάθε πονεμένου συχνά ἀνεβαίνει ἐκεῖνο τό γνωστό καί βαθύ «γιατί σ’ ἐμένα, Θεέ μου»; Στό ἀνθρώπινο αὐτό «γιατί» δέν νομίζουμε ὅτι ὑπάρχει μία εὔκολη καί γρήγορη ἀπάντηση. Ἡ ἀπάντηση θά ἔλθει πιό ἀργά ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἐσταυρωμένο Θεάνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος ἀξιώνεται νά συμμετέχει στόν σταυρό τοῦ Κυρίου. Μή νομίζετε ὅτι εἶναι κάτι μικρό αὐτό.
Μέσα ἀπό τόν πόνο οἱ προσευχές εἶναι σίγουρα πιό κατανυκτικές, πιό θερμές, πιό εὐπρόσδεκτες. Δίνουν κατ’ ἀρχάς τή γαλήνη τῆς ὑπομονῆς στή δοκιμασία, λιγοστεύουν τήν ἀπαιτητικότητα, ταπεινώνουν ἀληθινά, χαρίζουν τή χαρά τῆς ἐλπίδος καί τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς. Μέσα μας θά βροῦμε τόν Θεό. Ὅσο πιό γρήγορα τόν συναντήσουμε τόσο πιό γρήγορα θ’ ἀπελευθερωθοῦμε καί θά χαροῦμε ἀληθινά.
