Ιερομ. Νεκτάριου Κουτλουμισιανού
Η Παναγία δέν ἔχει λείψει ποτέ ἀπό κοντά μας. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά τήν φωνάζουμε. Ὅταν λέμε «Παναγία μου», ἡ Παναγία ἔρχεται και τρέχει. Δέν τό λέμε ὅμως. Καί δέν πρέπει να τό λέμε μόνο ὅταν θά κάνει σεισμό, ὅταν θα πιάσει φωτιά ἤ γίνει μιά καταστροφή. Το «Παναγία μου» πρέπει νά τό λέμε ἀνά πᾶσα στιγμή καί ὥρα, καί μάλιστα ὅταν ὑπάρχουν πνευματικές δυσκολίες. Στίς δυσκολίες αὐτές πού αἰσθανόμαστε μοναξιά, πού αἰσθανόμαστε πνευματική ἀπομόνωση, πού αἰσθανόμαστε ὅτι ἔχει φύγει ἡ γῆ κάτω ἀπ’ τά πόδια μας –γιατί ἔχουμε καταντήσει νά γινόμαστε χῶμα καί λιῶμα, ἀπό τήν ἀδυναμία καί ἀπό τήν ἁμαρτία–, τότε ἡ λέξις «Παναγία μου», ὅταν τή φωνάζουμε, εἶναι αὐτή ἡ ὁποία θά μᾶς στηρίξει.
Ἡ παράκλησίς μας στήν Παναγία δέν πρέπει νά τελειώσει μέχρι τήν ὥρα πού θά φύγουμε ἀπ’ αὐτή τή ζωή, γιατί θά εἶναι αὐτή ἡ ὁποία θά εἶναι δίπλα μας, στήριγμα γιά τήν ψυχή μας καί γιά την σωτηρία μας.
