Μοναχοῦ Μωυσῆ Ἁγιορείτη
Μερικοί λένε πώς ἡ ζωή μας εἶναι ἀρκετά σύντομη. Νομίζουμε ὅμως πώς ἀπό μόνοι μας συντομεύουμε τό χρόνο τῆς ζωῆς μας ἀπό τήν κατάχρηση, τήν παράχρηση καί τήν ἠθοφθορία.
Ἄν τή ζωή τή χρησιμοποιήσουμε μέ σεβασμό, περίσκεψη καί φειδώ εἶναι σίγουρα ἀρκετά μεγάλη. Ὁ ἄνθρωπος γενικά δέν ἐκτιμᾶ τόν χρόνο, τόν ἀφήνει νά κυλᾶ ἀνεκμετάλλευτα, τόν σπαταλᾶ εὔκολα, δέν τόν ἀξιοποιεῖ, δέν τόν χρησιμοποιεῖ χρήσιμα. Οἱ ἄνθρωποι ζοῦν συχνά ὡς ἐπιγείως ἀθάνατοι. Δέν ἐξαγοράζουν τόν καιρό, παρά τό ὅτι οἱ ἡμέρες εἶναι ἀρκετά πονηρές. Ὁ χρόνος μακραίνει ὅσο ὁ ἄνθρωπος αὐξάνεται πνευματικά, ὅσο πλησιάζει τό βάθος καί τήν ἱερότητα τοῦ νοήματος τῆς ζωῆς.
Μερικοί γέρασαν χωρίς νά ζήσουν ὄντας γέροι καί νέοι γέρασαν προτοῦ νά μεγαλώσουν. Φοβοῦνται τόν θάνατο, παρότι δέ γνωρίζουν νά ζήσουν. Χάνουν τή ζωή μέσα ἀπό τά χέρια τους δίχως νά τή ζήσουν. Δέν ξέρουν οὔτε τί εἶναι ζωή, οὔτε τί εἶναι θάνατος, οὔτε ποιό εἶναι τό οὐσιαστικό νόημα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Τόν θάνατο πιό πολύ τόν φοβοῦνται ὅσοι ἐλέγχονται ἀπό τή συνείδησή τους, ὅσοι δέν βελτίωσαν τήν πνευματική τους ταυτότητα, ὅσοι παρασύρθηκαν ἀπό τίς ἡδονές τοῦ βίου. Ἡ πνευματικότητα τοῦ ἀνθρώπου ἀντιστέκεται ἰσχυρά στή φθορά καί στή βλαπτικότητα πού μπορεῖ νά προκαλέσει ὁ χρόνος. Ἡ γαλήνη στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου μπορεῖ νά σκηνώσει μόνιμα μόνον κατόπιν σκληροῦ διωγμοῦ τῆς κακίας. Ἡ ἐμπιστοσύνη στή θεία πρόνοια θά συνδράμει σημαντικά σ’ αὐτή τήν ἐπίτευξη.
