π. Ἠλία Κουτραφούρη
Χρειάζεται νά κατανοήσουμε ὅτι ἡ διαστρεβλωμένη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τιμωροῦ ἀποτελεῖ τό βασικό χαρακτηριστικό τῆς ὁρμέμφυτης θρησκευτικότητας καί βρίσκεται βαθιά ριζωμένη στήν πεπτωκυῖα ἀνθρώπινη φύση. Ἡ βιβλική διήγηση τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων ξετυλίγει παραστατικά τήν διαστροφή πού ἔλαβε χώρα ἀρχετυπικά στήν πανανθρώπινη συνείδηση μέ τήν δαιμονική διαβολή κατά τοῦ Θεοῦ.
Ἡ δαιμονική συκοφαντία παρουσίασε τό Θεό φθονερό, ὕπουλο καί ἀνασφαλή δυνάστη, ἀκύρωσε τήν προσωπική ἐμπειρική κοινωνία μαζί Του καί παρενέβαλε τό στρεβλό κάτοπτρο τῆς ἀνθρώπινης ἐνοχικῆς φαντασίας, πάνω στό ὁποῖο τό ἱλαρό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ πατέρα διαθλᾶται πλέον σέ ἀποτρόπαιο καί ἡ στοργική φωνή Του «Ἀδάμ, ποῦ εἶ» ἠχεῖ ὡς τιμωρητική ἀπειλή.
Ὁ θεός πού προβάλλει ἡ ἀνθρώπινη φαντασία εἶναι ἕνας παραχαραγμένος θεός, ἕνας θεός «ἐχθραίνων» ἀπέναντι στόν ὁποῖο ὡς τεῖχος προστασίας ἐγείρεται τό «μεσότοιχον» τῆς θρησκείας, γιά τήν ἐξιλέωσή του καί τήν ἀπόσπαση τῆς εὔνοιας καί συμμαχίας του. Τό θρησκευτικό μεσότοιχον κρατᾶ σέ ἀπόσταση ἀσφαλείας τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν ὀργισμένο καί ἀπειλητικό θεό καί διαχειρίζεται τό μεταξύ τους «δοῦναι καί λαβεῖν» μέσω τοῦ νομικισμοῦ του. Χωρίς, πάντως, τό εἴδωλο τοῦ τιμωροῦ θεοῦ δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει.
Ὅλα αὐτά, βέβαια, τά συνέτριψε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός «ἐν τῇ σαρκί αὐτοῦ», γκρέμισε «τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ» καί μᾶς προσήγαγε στήν ἀγκαλιά τοῦ στοργικοῦ Θεοῦ Πατέρα, ἐλευθερώνοντάς μας «ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ Αὐτοῦ αἵματι».
