Μητροπολίτη Σάμου Εὐσεβίου
Ἡ Παναγία μητέρα δέν σκεπάζει μόνο μέ τήν ἀγάπη της. Ἀνοίγει καί δρόμους μέ τά βήματά της. Τό πέρασμά της στή γῆ μας ἦταν μία μοναδική τιμή καί μία ἀφάνταστη εὐλογία. Ἡ φυσιογνωμία της ἅπλωσε φῶς. Ἡ ἀγκαλιά της ἔγινε θρόνος. Τά χέρια της, χερουβικά φτερά. Ἡ καρδιά της ἱερό θυμιατήρι. Ἦταν καί εἶναι ἡ μορφή μέ τήν προνομιακή θέση. Ἡ ἁγία τῶν ἁγίων.
Ὁ ἐπιπόλαιος παρατηρητής πού θά κοιτάξει στά πεταχτά τή ζωή της, δέ θά βρεῖ τίποτα τό ἐντυπωσιακό. Ἄν, μάλιστα, ξεχωρίσει τό μεγάλο γεγονός, πού ἦταν Θεοῦ δωρεά καί Θεοῦ εὐδοκία, θά βιασθεῖ νά πεῖ πώς ἡ Θεοτόκος ἔζησε μία συνηθισμένη ζωή. Πώς τά χρόνια της τά γέμισε μέ τά ἔργα μέ τά ὁποῖα συνήθως γεμίζουν τά χρόνια τους οἱ ἄνθρωποι. Ὅμως, αὐτό πού με τήν πρώτη ματιά φαίνεται ἀδυναμία, ἀποτελεῖ τή μεγαλύτερη δύναμη καί τό μεγαλύτερο μαργαριτάρι στό στεφάνι τῆς Θεοτόκου.
Ἁγιότητα δέν σημαίνει ἔργα φανταχτερά. Ἁγιότητα σημαίνει τό νά ζεῖ κανείς τήν κάθε στιγμή, τίς περιστάσεις καί τά ἔργα, πού παρουσιάζονται κάθε μέρα, μέ ἐξαγιασμένη καρδιά, μέ ἁγνές προθέσεις, μέ καθαρό τρόπο. Αὐτό ἔκανε ἡ Παναγία! Δεν ἔζησε μαζί μέ τούς ἀγγέλους. Οὔτε σέ καμιά ἔρημο. Κυκλοφόρησε ἀνάμεσα σέ κακότροπους Ναζαρηνούς καί ἀνάμεσα στούς ἄλλους ἀνθρώπους τῆς Παλαιστίνης. Πάλεψε μέ τίς δουλειές τοῦ σπιτιοῦ. Ζώσθηκε τήν ποδιά. Καθάρισε. Ἔπλυνε. Κουβάλησε ἀπό τή βρύση νερό. Ἀντιμετώπισε τούς θυμούς τῶν Ναζαρηνῶν. Τά πικρά λόγια. Μά αὐτή σέ ὅλα αὐτά ἀπάντησε μέ ἅγιο τρόπο. Ποτισμένη μέ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἁγιασμένη στήν καρδιά, σκόρπιζε τήν εὐωδία τῆς ἁγιότητας σέ κάθε στιγμή. Αὐτό ἦταν πού τήν ἀνέβασε. Γι’ αὐτό τή διάλεξε ὁ Κύριος νά τήν κάνει μητέρα του.
Ὅταν ψηλά ἀπό τόν Σταυρό ὁ Ἰησοῦς ἀπευθυνόταν στόν ἀγαπημένο του μαθητή καί Εὐαγγελιστή Ἰωάννη, μέ τό «Ἰδού ἡ μήτηρ σου», ἐκείνη τήν ὥρα ἐπικύρωνε τήν ἱερή καί ἄρρηκτη σχέση τῆς Παναγίας μας μέ τό ἀνθρώπινο γένος. Ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ἔγινε ἡ Παναγία μας Μάνα ὅλου τοῦ κόσμου. Ζεῖ ἀνάμεσά μας, περπατάει στούς δρόμους μας, μπαίνει στά σπίτια μας. Γνωρίζει τούς πόνους καί βλέπει τῆς ψυχῆς μας τό βάθος. Ὅταν ὅλοι μᾶς πληγώνουν καί μᾶς ἀποπέμπουν, Ἐκείνη μᾶς σκεπάζει μέ τήν ἀγάπη της, χρεώνεται ὅλα τά βάρη μας καί μᾶς ἀνοίγει δρόμους μέ τόν βηματισμό της.
