Εὐάγγελου Τσουκάρα
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀλληλένδετος μέ τό σύμπαν καί κρύβει μέσα του τή θεία πνοή, πού τοῦ χαρίζει ἀπεριόριστες δυνατότητες καί ἀπαιτήσεις. Τόν φορτώνει μέ χρέη ἐλευθερίας καί εὐθύνης γιά ὅλη τή δημιουργία. Γιά νά μποροῦμε νά ἰσχυριζόμαστε πώς ὡς ἄνθρωποι ἔχουμε τόν ἀπαραίτητο καί ἀναγκαῖο σεβασμό ἀπέναντι στή ζωή καί τόν ἑαυτό μας, πώς εἴμαστε πνευματικῶς ἀνεπτυγμένα ὄντα μέ λογική καί ἐξελιγμένη νόηση, πρέπει νά ἔχουμε συνειδητοποιήσει πώς ὁ κόσμος γύρω μας, καί ὅ,τι αὐτός περιέχει, δέν μᾶς ἀνήκει: «Πάροικοι καί παρεπίδημοί ἐσμεν» σ’ αὐτή τή γῆ, μαζί μέ ἑκατομμύρια ἄλλες μορφές ζωῆς, τίς ὁποῖες ὀφείλουμε νά σεβόμαστε καί νά προστατεύουμε.
Δέν προστατεύουμε τό περιβάλλον ἐπειδή εἶναι ὡραῖο καί ὠφέλιμο, ἀλλά γιατί εἶναι ὑλικό πού ἀνήκει στήν Κτίση, εἶναι ὀργανισμός δημιουργικός, ἀνεπανάληπτος καί γιατί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ταυτιζόμαστε μέ ἐνδόμυχη ὑλική καί πνευματική - ἠθική σχέση, πού ὁδηγεῖ στήν ὀρθή συμβίωση καί συνέργεια. Ἡ ὕλη τῆς φύσης μετέχει στό πνεῦμα τῆς καινῆς κτίσης. Τό φυσικό περιβάλλον εἶναι ὁ ἐκλεκτός χῶρος ὅπου ἀνασαίνει ἡ ἀνακαινιζόμενη προσωπική ὑπόσταση μέσα στήν Κτίση.
