Κυριάκου Χαραλαμπίδη
Θα πρότεινα να βλέπαμε τον «σημερινό κόσμο» ως ένα επεισόδιο της ιστορίας. Πέρασαν μόλις δυο χιλιάδες χρόνια από τη θεία Γέννηση. Φανταστείτε πώς θα είναι ο κόσμος σε άλλα τόσα, για να μην πω σε εκατό χιλιάδες ή ένα εκατομμύριο χρόνια! Το σήμερα είναι μια τελεία στο άπειρο. Και το νησί μας επίσης, αλλά και η Τουρκία που απειλεί να μας καταβροχθίσει.
Χρέος των ποιητών είναι να παραμένουν οι άστεγοι της ιστορίας. Να είναι σαν ξένοι μπροστά στο εκάστοτε σύστημα. Να προβλέπουν και να προλέγουν όπως η Κασσάνδρα, χωρίς να γίνονται πιστευτοί.
Σε καιρούς απονεύρωσης και γενικότερης ύπνωσης, ο λόγος οφείλει να διεγείρει, να υπενθυμίζει και να μαρτυρεί στο όνομα της αλήθειας και της ομορφιάς. Αυτό φυσικά σημαίνει και την εξ ορισμού απόρριψη του ποιητή στα αζήτητα. Αλλά είπαμε: το άπειρο είναι κάτι που υπάρχει ερήμην της δικής μας παροδικότητας.
