Σ’ όσους προσπαθούν για τους άλλους
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Θεωρείται, από μικρούς και μεγάλους, ότι ο σκοπός της ζωής μας είναι η επιτυχία σε όλους τους τομείς: συναισθηματικό, επαγγελματικό, κοινωνικό. Άλλωστε, οι διάφορες νευρώσεις, κατά τους ψυχολόγους, που παρουσιάζονται στο πρόσωπο, πηγάζουν είτε από την αποτυχία του στον έρωτα (διαπροσωπική σχέση) είτε από την αποτυχία του να εργαστεί και μάλιστα σ’ αυτό που του αρέσει είτε από την αποτυχία του να ενταχθεί και αναγνωριστεί από το κοινωνικό σύνολο.
Αν η Εκκλησία είναι στον κόσμο για να ευαγγελίζεται έναν άλλον τρόπο θεώρησής του, αυτόν της Βασιλείας του Θεού, τότε και στο θέμα της όποιας επιτυχίας ως στόχο ζωής, προβάλλει την αποτυχία ως αποστολή.
Ο γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης, μιλώντας σε σύναξη κληρικών και λαϊκών που εργάζονταν στο εκκλησιαστικό έργο της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, έλεγε: «Η αποστολή του πνευματικού εργάτη στην Εκκλησία είναι να αποτυγχάνει, για να μαρτυρείται η δύναμη του Θεού»[1]. Στη συνέχεια προβάλλει την «αποτυχία» τών κατά καιρούς αποστόλων και αγίων λέγοντας: «Πού είναι το πλήθος των αποστολικών Εκκλησιών τις οποίες ίδρυσαν οι Απόστολοι στην Ανατολή; Πού είναι τα κατορθώματα και τα θαύματα τα οποία επετέλεσαν τόσοι άγιοι; Τι έγινε με τα κηρύγματα μυριάδων κηρύκων του Θείου Λόγου; Ο κόσμος συνεχίζει να κυλιέται στο βόρβορον της αμαρτίας»[2].
Δεν είναι μικρή η απογοήτευση που μπορεί να αισθανθεί ο κάθε ιερέας από τους ανθρώπους που διακονεί με αφοσίωση, ο κάθε γονιός από τα παιδιά του που θυσιάζεται γι’ αυτά, ο κάθε εργαζόμενος ανθρωπιστικά από αυτούς που βοηθά με ανιδιοτέλεια.
Όλ’ αυτά είναι, βέβαια, το «φαίνεσθαι». Γιατί, όπως έλεγε, στην ίδια ομιλία του, ο Γέροντας Αιμιλιανός, «και τα δικά μας παιδιά και τα δικά μας ποίμνια και οι δικοί μας άνθρωποι, για τους οποίους κουραζόμαστε και αγωνιζόμαστε, ας το γνωρίζουμε, θα ζουν μέσα στην αμαρτία της καρδιάς τους, μέσα στα πάθη στα οποία ζει ολόκληρος η κοινωνία. Θα επιβιώσουν, όμως, στην αιωνιότητα με το άραγμα που θα τους κάμει ο Θεός στην ορισμένη για την καθένα στιγμή, την οποίαν ο ίδιος γνωρίζει».
Άνθρωποι καθώς είμαστε όλοι, ατελείς και πορεύομενοι, πώς μπορούμε να θεωρούμεν ότι όλα θα γίνουν καθώς θέλουμε και προγραμματίζουμε; Η όποια ευθύνη που έχουμε για κάποιους ανθρώπους, δεν καθορίζει και την επιτυχία μας! Και τι σημαίνει «επιτυχία»;
Ο Χριστός ως ο όντως Σωτήρας του κόσμου, μεταποιεί την αποτυχία σε επιτυχία, όπως Εκείνος τη βλέπει. Τον τελικό λόγο Εκείνος τον έχει τόσο για τη δική μας ύπαρξη όσο και των δικών μας.
Τελικά, μπορεί η δική μας αποτυχία, ως αποτέλεσμα του εγκλωβισμού μας σε όλα όσα επιθυμούμε ή νομίζουμε ότι έτσι πρέπει να γίνουν, ετοιμάζει τη φανέρωση του θελήματος τού Θεού που αναπαύει, ολοκληρώνει, σώζει.
[1] Στο βιβλιαράκι "Το μαρτύριο", εκδ. Σήμαντρο, σ. 24.
[2] Ό.π. σ.25
