Γέροντα Παναῆ τῆς Λύσης
Μ’ ὅση δύναμη ἔχουμε ν’ ἀγαποῦμε τόν Θεό καί ὕστερα τόν πλησίον μας. Ν’ ἀγαποῦμε καί ξένους καί ἀλλόφυλους καί αὐτούς ἀκόμα τούς ἐχθρούς μας. Ὅταν δέν ἀγαποῦμε τόν συνάνθρωπό μας, στήν πραγματικότητα δέν ἀγαποῦμε τόν ἑαυτό μας. Ἡ ἀγάπη πού ἔχουμε πρός τά πρόσωπα, μᾶς δίνει δύναμη, μεγάλη δύναμη.
Πρέπει ἡ καρδιά τοῦ χριστιανοῦ νά εἶναι πλατιά, νά χωρεῖ πολλά, νά λυπᾶται, νά σπλαχνίζεται. Ὅσο δίνεις, παίρνεις. «Μακάριον διδόναι ἤ λαμβάνειν». Τό καλό εἶναι καλό, ὅταν γίνεται καλά. Νά ἐπισκέπτεσαι συχνά τόπους πού θλίβονται, διότι συμπάσχεις. Ὅ,τι καί νά προσφέρεις στόν πονεμένο, ὅ,τι καί νά τοῦ δώσεις, ἄν δέν τόν συμπονέσεις, δέν ἔχει ἀξία. Ἐκεῖ, νά κλάψεις μαζί του, στό μαξιλάρι του. Κι ἐσύ ὠφελεῖσαι κι ἐκεῖνος. Κι ἅμα ἐσύ φύγεις ἀπό κοντά του, ἐκεῖνος νά προσευχηθεῖ γιά σένα πού τόν πόνεσες. Δέν εἶναι ἀληθινή ἀγάπη αὐτό πού κάμνουν μερικοί: νά χορεύουν, νά διασκεδάζουν, νά γλεντοῦν γιά φιλανθρωπικούς σκοπούς. Καί στό τέλος ὅ,τι περισσέψει νά λένε στούς φτωχούς «πᾶρτε καί σεῖς». Αὐτή ἡ ἀγάπη τίς περισσότερες φορές εἶναι ἀνώφελη.
