Νίκου ορφανίδη
Σ’ αὐτοὺς τοὺς δαιμονικοὺς καιρούς, τοὺς συντριπτικοὺς καὶ καταστροφικούς, αὐτοὺς του ἑωσφόρου, μὲ ὅλο τὸ κακὸ νὰ περιπολεῖ στοὺς δρόμους, μὲ τὶς ἀνεωγμένες πύλες τῆς κολάσεως, μὲ τὴ σφαγὴ τῶν ἀθώων, μὲ τὶς εἰκόνες τοῦ θανάτου νὰ εἰσέρχονται ἀπὸ παντοῦ, σκέφτομαι τὸν λόγο τῆς εἰρήνης ποὺ καταθέτει καὶ ἀναπέμπει ἡ Ὀρθοδοξος Ἐκκλησία μας, συνεχίζοντας ἐκεῖνο τὸ Ἀναστάσιμο «Εἰρήνη ὑμῖν» τοῦ Κυρίου. Κι ἀκόμα ἐκεῖνο τὸ «σὺ γὰρ εἰ ὁ Βασιλεύς τῆς εἰρήνης καὶ Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, καὶ Σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ» κλπ.
Στέκομαι, λοιπόν, σὲ ἐκεῖνα τὰ «Εἰρηνικά», μὲ τὰ ὁποῖα ξεκινᾶ ἡ Θεία Λειτουργία, ὕστερα ἀπὸ τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων», τοῦ ἱερέως, μὲ τὸ ὁποῖο εἰσερχόμεθα στὸν ἄλλο τόπο. Αὐτὸν τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ συνάντηση μας μὲ τὴν τριαδικὴ Θεότητα, πρὸς τὴν ὁποία θὰ ἀποθέσουμε ἀκολούθως τὰ θεία δῶρα τῆς Εὐχαριστίας, ὁμολογοῦντες ἢ ἐκφωνοῦντες τὸ «τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν σοὶ προσφέρομεν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα.»
Τί ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Κύριο κι ἀπὸ τὴν Τριάδικὴ Θεότητα, προσερχόμενοι καὶ προσευχόμενοι ἐν εἰρήνῃ;
Πρῶτα ζητοῦμε τὴν «ἄνωθεν εἰρήνην» καὶ μαζὶ «τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Νὰ τὸ ὕψιστο ζητούμενο: Ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς. «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐὰν κερδήσει τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῇ τὴν ψηχὴν αὐτοῦ; κλπ. μᾶς εἶπε ὁ Χριστός. Ἡ εἰρήνη, ὅμως, συνάπτεται μὲ τὰ «ἄνω». Μὲ τὸν ἄλλο τόπο, τὸν μυστικό. Εἶναι «ἄνωθεν εἰρήνη.» Κι ἔπειτα ζητᾶμε «τὴν εἰρήνη τοῦ σύμπαντος κόσμου». Ὄχι μόνο τὴν ἄνωθεν εἰρήνη, λοιπόν, τὴν μυστική, ἀλλὰ καὶ τὴν εἰρήνη τὴν κοσμική. Κι ἀκολούθως «τὴν εὐστάθεια», τὴν σταθερότητα τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ ἐκκλησιῶν. Καὶ τέλος, αὐτὸ ποὺ εἶναι ἐξόχως σημαντικό, «τὴν τῶν πάντων ἕνωσιν». Τὴν ἑνότητα. Ὅπως ζήτησε ὀ Κύριος στὴν ἀρχιερατικὴ προσευχὴ ἀπὸ τὸν Θεὸ Πατέρα: «Ἵνα ὦσιν ἕν.»
Ἡ θεματικὴ καὶ τὸ ζητούμενο τῆς εἰρήνης διαπερνᾶ στὴ συνέχεια ὅλη τὴ Θεία Λειτουργία. Ὅλη τὴν εὐχαριστιακὴ σύναξη.
Σ’ αὐτοὺς τοὺς καιροὺς τοὺ σπαραγμοῦ καὶ τοῦ χαλασμοῦ ὁ λόγος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ προβάλλει ὡς λόγος παραμυθίας καὶ τρυφερότητος καὶ παρηγορίας. Γιατὶ ὁ Χριστός μας εἶναι Θεὸς τῆς ἀγάπης. Ὅπως καὶ ἡ Ἐκκλησία Του.
Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ μένος καὶ ἡ λύσσα τοῦ ἑωσφόρου. Αὐτὰ ζοῦμε ἐσχάτως. Πάλι τὴ σφαγὴ τῶν νηπίων. Τὸ αἶμα καὶ τὸν χαλασμό. Τὴν φρίκη. Τὸ «ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ» κλπ. Αὐτὸ οἱ Ἑβραῖοι. Μαζὶ καὶ ὁ ἑωσφορικὸς πολιτισμὸς τῆς Δύσεως. Ἕνας πολιτισμὸς ὄχι τῆς ἀγάπης, ἀλλὰ τοῦ μίσους. Νά, ὁ δαιμονικὸς πολιτισμὸς τοῦ δυτικοῦ τρόπου, ποὺ μᾶς τὸν περιεγραψε ἄλλοτε στὸν «Μεγάλο Ἱεροεξεταστὴ» ὁ Ντοστογιέφσκι. Μαζί, τέλος, εἶναι ἡ λύσσα τῶν ἰσλαμιστῶν. Ἔτσι τοὺς εἴδαμε νὰ εἰσέρχονται στὴν ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων στὴν Δαμασκό, μὲ τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ νὰ σφάζουν, ἀκόμα μιὰ φορά, τοὺς ἀθώους Χριστιανούς. Τοὺς μάρτυρες καὶ πάλιν τοῦ αἰῶνος. Νά, καὶ πάλι οἱ πύλες τῆς κολάσεως.
Ὅμως θυμίζω αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Κύριος στὸν ἀπόστολο Πέτρο: «σὺ εἶ Πέτρος καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς.» Αὐτὸς εἶναι ὁ μυστικὸς τόπος τῆς Ἐκκλησίας. Γιατὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι μέγεθος μυστικό. Παραπέμπει στὴν Ἀνάσταση. Γι’ αὐτὸ καὶ τελοῦμε ὅλοι στὴν αγκαλιὰ τοῦ Κυρίου μας. Αὐτὰ εἰς παραμυθίαν καὶ παρηγορίαν. Αὐτὰ νὰ σκεφτόμαστε καὶ νὰ μὴ φοβόμαστε στοὺς καιροὺς αὐτοὺς τῆς ἀγριότητος, μὲ τὸ κακὸ νὰ ἔχει εἰσέλθει ἐντὸς τῶν οἰκιῶν μας καὶ μαζὶ στὴν ζωή μας.
Πηγή: https://www.pemptousia.gr/2025/06/yper-tis-eirinis-tou-sybantos-kosmou/
