Ἀρχιμ. Παύλου Παπαδόπουλου
Ἡ ἀποτυχία μας νά ζήσουμε τό βάθος τῆς ζωῆς μας, μᾶς γεννᾶ τήν ἐπιθυμία καί τήν προσκόλληση γιά ὅλα τά "περιφερειακά" τῆς ζωῆς. Δέν χορταίνουμε ὑλικά ἀγαθά.
Δέν ἀναπνέουμε, καπνίζουμε. Δέν γευόμαστε, τρῶμε. Δέν βλέπουμε, ἁπλά κοιτᾶμε. Δέν ἐρωτευόμαστε, κάνουμε sex. Δέν συζητᾶμε, μονολογοῦμε παρέα. Δέν ἀκοῦμε, ἁπλά σιωποῦμε ἀδιάφορα. Δέν χορεύουμε, ἁπλά κουνιόμαστε. Δέν προσευχόμαστε, ἁπλά λέμε λόγια. Δέν ἐργαζόμαστε, ἀλλά δουλεύουμε. Δέν παντρευόμαστε, ἁπλά ὑπογράφουμε συμβόλαια. Δέν εἴμαστε χαρούμενοι, ἀλλά χαζοχαρούμενοι. Δέν ἀγαποῦμε, ἁπλά “κοινωνικοποιούμαστε”. Δέν μετανοοῦμε, μόνο “ἐξομολογούμαστε”. Δέν τολμᾶμε, μόνο κρίνουμε.
Μιλοῦμε γιά τόν Θεό, ἀλλά δέν πάσχουμε τά Θεῖα.
Κι ὅμως ἐκεῖ πού λές ὅτι ὅλα πᾶνε στράφι, ὅτι χαράμισα τήν ζωή μου, ἔρχεται μία στιγμή, μία σπίθα, μία ἡλιαχτίδα κατάνυξης καί συναίσθησης καί ξαναχτυπᾶ ἡ καρδιά σου.
Εἶναι τότε πού περπατᾶς στόν δρόμο μόνος χωρίς ὀμπρέλα στήν βροχή καί τό ἀπολαμβάνεις.
Εἶναι τότε πού βλέπεις ἕναν ἄνθρωπο μέσα στήν τράπεζα καί τοῦ λές “καλημέρα σου”.
Εἶναι τότε πού βλέπεις ἕναν γνωστό καί δέν ἀρκεῖσαι σέ μία χειραψία ἀλλά τόν ἀγκαλιάζεις.
Εἶναι τότε πού φίλησες τά χέρια ἑνός καρκινοπαθοῦς. Εἶναι τότε πού δέν φοβᾶσαι νά πεῖς “σ’ ἀγαπῶ” στόν ἄνθρωπό σου, στόν φίλο σου, στόν συνάδελφό σου, στούς γονεῖς σου, στό παιδί σου.
Εἶναι τότε πού τολμᾶς καί κλαῖς γιά τό λάθος σου. Εἶναι τότε πού τίναξες τά χαλιά σου στό μπαλκόνι τραγουδώντας. Εἶναι τότε πού ἔκανες “σινιάλο” στούς ἀπέναντι νά κόψουν ταχύτητα νά μήν τούς πιάσει τό ραντάρ τῆς τροχαίας.
Εἶναι τότε πού τά μικρά πῆραν νόημα, τότε πού λευθερώθηκες ἀπό τήν πίεση τῶν μεγάλων φαντασιώσεων.
Τό βάθος τῆς ζωῆς, εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή μας καί ὄχι τά “περιφερειακά”.
