Με αφορμή την κοίμηση του Αλβανίας Αναστασίου

π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου

Η σύντομη σύγχρονη ιστορία της ιεραποστολής έχει αναδείξει πολλές μορφές που εργάστηκαν με αυτοθυσία και θείο ζήλο για να φωτίσουν έθνη και λαούς. Παρ’ όλο που δεν έλειψαν τα λάθη, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τη μεγάλη προσφορά τους. Μόνο μερικοί τολμηροί και εμφορούμενοι από ένθεη κλήση θα μπορούσαν να κάνουν το δικό τους άλμα προς το άγνωστο. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι μορφές της σύγχρονης ιεραποστολής πρέπει να περιοριστούν στα σχήματα που μέχρι τώρα χρησιμοποιήθηκαν. Χωρίς να εγκαταλείψουμε τη μορφή της ‘δυναμικής ιεραποστολής’ που σημαίνει περιοδεία, κήρυγμα, κοινωνικό έργο, έργα υποδομής και εξοπλισμών, θα πρέπει ν’ αφήσουμε ανοικτό  το δρόμο για τη μορφή της ‘ησυχαστικής ιεραποστολής’. Τα οφέλη που θα προκύψουν θα είναι πολλαπλά

- Θα αποφύγουμε τη μονομέρεια των μεθόδων. Η ποικιλία πάντα χαρακτηρίζει την Ορθοδοξία.

- Θα απαγκιστρωθούμε από το πολωτικό σχήμα, που θέλει να φέρει σε διάσταση τη δράση των ιεραποστόλων με τη φαινομενική μη δράση πολλών μορφών Ορθόδοξης ασκήσεως.   

- Θα μπορεί κάποιος να εργαστεί ιεραποστολικά, χωρίς ν’ αλλάξει δραστικά τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται τα προσωπικά του χαρίσματα. Από έναν μοναχό. Επί παραδείγματι δεν θα ζητούσαμε όμως να βγει από το κελί του, θα του ζητούσαμε όμως να το μεταφέρει σ’ άλλον τόπο.

- Θα κάνουμε, πιθανώς, πιο προσιτή την ιεραποστολική εργασία σε όλους εκείνους που βλέποντας την ως μια απότομη αλλαγή δεδομένων ή δεν την σκέπτονται καθόλου ή δεν την τολμούν.

 

Subscribe to Email