Lev Gillet
Ἀναφέρουμε συχνά τήν περικοπή ἐκείνη τοῦ Εὐαγγελίου ὅπου ὁ Ἰησοῦς μιλάει γιά τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ. Αὐτά πού ἔκαναν νά ὠχριᾶ ἡ δόξα τοῦ Σολομῶντος. Ὁ Ἰησοῦς μᾶς καλεῖ νά θαυμάσουμε τήν ὀμορφιά τοῦ θείου ἔργου. Κάτι περισσότερο: μᾶς παρακινεῖ νά πλημμυρίσουμε μ’ ἐμπιστοσύνη πρός τόν οὐράνιο Πατέρα μας. Σ’ Ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ ντύνει τo χορτάρι τῆς μίας μέρας μέ τέτοιο τρόπο, πολύ περισσότερο θά φροντίσει γιά τά παιδιά του, τούς ἀνθρώπους. Μά ἐδῶ ἔχουμε μόνο μίαν ἄποψη τῆς σχέσεως τοῦ Ἰησοῦ πρός τή φύση. Καί μάλιστα ὄχι τήν πιό βαθειά.
Μία συμβολική ἑρμηνεία τῆς φύσεως δέν ἐξαντλεῖ, βέβαια, τή σημασία της. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ φύση ἀποτελεῖ ἕνα ἀνοικτό βιβλίο, πού μέ τήν κάθε λεπτομέρειά του ὑποβάλλει -μέ κάποιαν ἀσάφεια φυσικά- πραγματικότητες τῆς ὑπερφυσικῆς ζωῆς. Κάτι πού χαρακτηρίζει τό δαιμόνιο τοῦ Μεσαίωνος ἦταν αὐτή ἀκριβῶς ἡ ζωντανή διαίσθηση τοῦ συμβολισμοῦ τῆς φύσεως. Ἀλλά πρέπει νά προχωρήσουμε πέρα ἀπ’ αὐτόν.
Ἡ φύση εἶναι προσανατολισμένη. Ἀποκαλύπτει μία προσπάθεια, μία τάση πρός τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι τό νόημα καί ὁ σκοπός κάθε φυσικῆς ἐξελίξεως. Εἶναι ἡ μυστική αἰτία, τό ἐνδεικτικό τόξο, ἡ ὁδηγητική γραμμή τῶν φαινομένων τῆς φύσεως.
«Ἐάν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται», λέει ὁ Ἰησοῦς στούς Φαρισαίους πού τοῦ ζητοῦσαν νά ἐπιτιμήσει τούς μαθητάς του. Ὁ Ἰησοῦς κάνει ἕναν ὑπαινιγμό γι’ αὐτό πού ἀποτελεῖ τό κύριο λειτούργημα τῆς φύσεως (κατανοητό μόνο ἀπό τούς πιστούς). Ἡ φύση ψιθυρίζει τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, κράζει πρός τόν Ἰησοῦ, ἔστω κι ἄν τό προπατορικό ἁμάρτημα τοῦ ἀνθρώπου εἶχε ἐπάνω της ἐπιπτώσεις καί συνέπειες ὀδυνηρές. Ὅλα τά στοιχεῖα τῆς φύσεως τείνουν πρός τό Θεάνθρωπο. Ἡ πέτρα καί ὁ βράχος θά δώσουν τό μνημεῖο ἐνταφιασμοῦ τοῦ Σωτῆρος. Τό νερό θά βρεῖ τό ὕψιστο νόημά του στό Βάπτισμα πού ἀναγεννᾶ. Οἱ ἐλιές θά δώσουν τό λάδι πού χρίει καί θεραπεύει τούς ἀρρώστους μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ. Τά στάχια τοῦ σταριοῦ καί τά σταφύλια τῶν ἀμπελιῶν θά δώσουν τό ψωμί καί τό κρασί, μέ τά ὁποῖα ὁ Κύριος θά πραγματοποιήσει τό μυστήριο τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός του. Ἀπό τό δένδρο θά γίνει τό ξύλο τοῦ σταυροῦ. Ἔτσι ἡ ἴδια ὁρμή, ἡ ἴδια κίνηση σπρώχνει πρός τό Χριστό ὁλόκληρη τήν πλάση. Καί μαζί της ὅλον τόν ἀνθρώπινο μόχθο - τοῦ θεριστοῦ, τοῦ ἀρτοποιοῦ, τοῦ ἀμπελουργοῦ καί τῶν ἄλλων - πού βοηθεῖ σ’ αὐτό τό ἀνέβασμα, σ’ αὐτή τή μεταμόρφωση.
