Παναγιώτη Καπαρή
Χριστός Ανέστη και ο χείμαρρος του θεϊκού φωτός πλημμυρίζει τον ουρανό, τη γη και τα καταχθόνια. Ο ανθρώπινος πόνος και φόβος, κονιορτοποιούνται μπροστά στο μυστήριο της Ανάστασης του Χριστού. Η χαμαιρπής ταπεινότητα της καθημερινής κουτοπονηριάς, μεταβάλλεται σε πλησμονή σοφίας, αγάπης και προσφοράς. Η σκληροκαρδία μεταποιείται σε γλυκό και αγαπητικό χαμόγελο. Το μίσος διαλύεται και βασιλεύει η αγάπη. Το σκότος της κόλασης εξαφανίζεται από το φως του παραδείσου. Τα επίγεια ενώνονται με τα επουράνια. Η ασυγκράτητος χαρά της Αναστάσεως, βασιλεύει σ' όλη την πλάση και σ' όλα τα ανθρώπινα όντα. Ο άνθρωπος οδηγείται από το κατ' εικόνα στο καθ' ομοίωσιν, γίνεται κατά χάριν Θεός.
Χριστός Ανέστη και στο προσκήνιο έρχεται ο άγιος παππούλης της Ρωσίας, ο θαυματουργός, ο μέγας άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, ο οποίος χαιρετούσε τους ανθρώπους με το «Χριστός Ανέστη Χαρά μου». Ο Άγιος Σεραφείμ δίδασκε και έλεγε: «Η Βασιλεία των Ουρανών είναι ειρήνη και χαρά εν Αγίω Πνεύματι. Σε ικετεύω, χαρά μου, απόκτησε το πνεύμα της ειρήνης. Γιατί πρέπει να περάσουμε πολλές θλίψεις, για να μπούμε στη Βασιλεία των Ουρανών. Η βαθιά χαρά του Χριστού δεν θα σε αφήσει ποτέ. Η ειρήνη της ψυχής διατηρείται με την αποφυγή της κατάκρισης και την σιωπή. Να προσεύχεσθε αδιάκοπα. Να ευχαριστείτε τον Θεό για τα πάντα. Να ’στε πάντα χαρούμενοι...»
Χριστός Ανέστη και οι θεατρινισμοί και οι υποκρισίες, όλων αυτών οι οποίοι τάχα παλεύουν για το καλό μας, για εμάς, αλλά χωρίς εμάς, αποκαλύπτονται και τίθενται στο περιθώριο. Με την Ανάσταση του Χριστού το πλάσμα του Θεού, από άτομο μεταπλάθεται σε πρόσωπο. Από μοναξιασμένη μονάδα, μεταποιείται σε αγαπητική κοινωνία. Η κολασμένη ύπαρξη μεταμορφώνεται σε παραδείσια και φωτοφόρα μορφή. Η έξοδος από το «καβούκι» του εγωισμού, οδηγεί στον αληθινό παράδεισο. Ο Χριστός γίνεται η πορεία, η μέριμνα, η ανάγκη, το νόημα, η ελπίδα, η βεβαιότητα, η παρηγοριά, η γνώση, το θεμέλιο, ο στόχος, ο πόνος, ο έρωτας, η αγάπη και τελικά η υπέρλογη χαρά του ανθρώπου.
Χριστός Ανέστη και το μυαλό στρέφεται στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο και στον περίφημο κατηχητικό του Λόγο: «Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών. Πάντες απολαύσετε του συμποσίου της πίστεως. Πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος. Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα, συγγνώμη γάρ εκ του τάφου ανέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον, ηλευθέρωσε γάρ ημάς του Σωτήρος ο θάνατος». Ο θάνατος έχει πεθάνει και σήμερα - τώρα όχι αύριο – μπορούμε να απολαύσουμε την Αναστάσιμη χαρά, την ευτυχία που συνεπαίρνει όλο το είναι και γεννά τη χαρά, στην ψυχή και το σώμα των ανθρώπων. Τη χαρά που δεν διέρχεται και δεν αναλύεται από το μυαλό, αλλά τη χαρά που ανατρέπει μυστηριακά, όλο τον άνθρωπο.
