π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος – π. Λύβιος
Ο καρκίνος παραμόρφωσε το σώμα της, αλλά δεν μπόρεσε να αλλοιώσει εκείνα τα μάτια τα γαλάζια δυο κομμάτια ουρανού, γεμάτα φως και ειρήνη. Δεν μπόρεσε να σβήσει το φως στο πρόσωπό της. Ένα φως που δεν ήταν εξωτερικό, αλλά φως ψυχής, φως Χριστού.
Την επισκέφθηκα μέσα στην εντατική. Οι γιατροί της είπαν:
"σου μένουν λίγες ώρες, ίσως μέρες. Φεύγεις, αναχωρείς..... ".
Μα εγώ δεν έβλεπα να φεύγει αλλά να… ανεβαίνει.
Είχε καλέσει τον σύζυγο και τα παιδιά της. Τους φίλησε, τους αγκάλιασε, τους ευλόγησε. Μοίρασε λόγια ζωής, παρηγοριάς και αγάπης. Και πήρε πίσω τη στοργή τους δώρο για το ταξίδι.
«Πάτερ μου», μου είπε, «είμαι έτοιμη να φύγω. Πέρασε η Παναγία και μου είπε:
"Ετοιμάσου… φεύγουμε, ξεκινάμε."». Τα έλεγε με χαμόγελο, με φως στα μάτια.
Όσο έμεινα μαζί της, μου κρατούσε και μου φιλούσε το χέρι. Δεν υπήρχε φόβος,
ούτε θλίψη, ούτε ίχνος απελπισίας. Ήταν όλη φως. Όλη χαρά. Όλη Χριστός.
Κι εγώ στεκόμουν εκεί, συγκλονισμένος. Μάρτυρας ενός θαύματος. Της Ανάστασης που δεν είναι θεωρία, αλλά πρόσωπο. Του Χριστού που ήταν εκεί, δίπλα της, στην ανάσα, στο βλέμμα, στην ειρήνη της ψυχής της.
Δεν έφευγε για το τέλος. Έφευγε για την Αρχή. Για το φως που δεν σβήνει. Για το Πάσχα των ψυχών, εκεί όπου δεν υπάρχει πια πόνος, ούτε δάκρυ, μόνο αγάπη.
Και σκέφτηκα… Πόσο όμορφα φεύγουν οι άνθρωποι που αγάπησαν τον Χριστό.
Δεν τους παίρνει ο θάνατος· τους παίρνει η Ζωή.
Νοσοκομείο Αλεξάνδρα Αθήνα
Οκτώβριος 2025
