Γιώργου Κυπριανού
Τώρα που άρχισαν να ηχούν οι σειρήνες στα κοντινά μας και ο ουρανός στα ανατολικά να λαμπροφορεί κάθε βράδυ με πυροτεχνήματα θανατηφόρα, άρχισε και η δική μας καρδιά να πάλλεται γρηγορότερα και ο νους μας να κάνει δύο σκέψεις παραπάνω για κάθε μελλοντικό σχεδιασμό. Οι ειδήσεις δεν έχουν τίποτα άλλο να πουν, παρά νούμερα θανάτων, ωσάν ρουλέτα σε καζίνο. Οι πολιτικοί στα πάνελ και στα παράθυρα αντικαταστάθηκαν με στρατιωτικούς, ναυάρχους, πολιτικούς επιστήμονες και διεθνολόγους.
Και όλοι βλέπουμε μια φωτιά να μαίνεται δίπλα μας, καρτερώντας και ελπίζοντας τα πυροσβεστικά να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, να φτάσουν έγκαιρα στις εστίες και να σταματήσουν τη λαίλαπα να πλησιάσει. Και όλοι, ειδικά φέτος, θυμηθήκαμε τις δικές μας φωτιές πριν 50 χρόνια, πριν 30, πριν 70, αιώνων τις φωτιές της πατρίδας μας.
Και γω, ελπίζω μαζί μου κι άλλοι, να αναρωτιέμαι, αν ο πόλεμος είναι λύση στα προβλήματα, αν ο πόλεμος είναι θεμιτός, αν ο πόλεμος, η εκδίκηση και η αντεκδίκηση, το μίσος και η ρητορική του, η σκληρή πολιτική και οι ακραίες επιλογές μπορούν σήμερα, ειδικά σήμερα, με την πείρα τόσων αιώνων, να ευδοκιμήσουν και να προταθούν ως στρατηγική για κάθε ζήτημα; Υποψιάζομαι το μίσος σε όσων τις καρδιές τα επιθυμούν και τα τροχοδρομούν και ανατριχιάζω τρομοκρατημένος.
Έχω την απορία, αν υπάρχει σήμερα άνθρωπος, έστω πονεμένος και τραυματισμένος άδικα και τραγικά από πολεμική σύρραξη που να επιθυμεί τον θάνατο και το θειάφι ξανά στην πατρίδα του. Ιλιγγιώ μόνο στην υποψία ότι άνθρωποι, πολίτες αυτού του τόπου, και μάλιστα νέοι, έχουν μέσα τους μανία και όρεξη να σκοτώσουν στο όνομα της δικαιοσύνης και της απελευθέρωσης.
Πώς μπορεί, πραγματικά, ένας κοινός νους να βλέπει τα ερείπια των σπιτιών και των σωμάτων καθημερινά στις οθόνες, τις κραυγές, τα δάκρυα και τα αίματα να κυλούν ποτάμι στους δρόμους και στις ψυχές των ανθρώπων εδώ και δύο και πλέον χρόνια, και να συνηγορεί σε μια επιλογή πολέμου; Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι; Δεν υπάρχουν άλλες μέθοδοι; Δεν υπάρχει οδός ειρηνικός;
Εγώ προσωπικά καταθέτω την άρνησή μου στον πόλεμο, την άρνησή μου στο θάνατο και στη ρητορική της μισαλλοδοξίας. Ως χριστιανός και ως ρωμηός, και ως άνθρωπος απλός δεν το επιτρέπει η συνείδησή μου να διακηρύσσω την έχθρα και τον πόλεμο ακόμα και στον καταπατητή της πατρίδας μου. Υποχωρώ στην επιλογή του πολέμου, μόνο όταν θα πρέπει να υπερασπιστώ οικογένεια, πατρίδα και ιερά. Όπως η χιλιόχρονη ιστορία μας δίδαξε και μας κληρονόμησε. Μόνο τότε. Ποτέ ως επιλογή, ποτέ ως πρόταξη, ποτέ ως σκοπό. Ο πόλεμος είναι πάντα εχθρός, ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου και του κόσμου. Ο πόλεμος είναι ο διάβολος ο ίδιος, ο οποίος βασιλεύει χαιρέκακα. Ο πόλεμος δεν έχει νικητές. Ο πόλεμος είναι το τέλος της ανθρωπότητας. Δεν θέλω να πεθάνει ο εχθρός μου. Ο πόλεμος θέλω να πεθάνει, πάντοτε και δια πάντα.
