Πάνου Λιαλιάτση
Ἦταν τό νεόφυτο φῶς
ὑπόσχεση πώς κατεβαίνει ἡ χάρις
στή χειμωνιάτικη χαμαιτυπία μας⸱
ἦταν τό χαμόγελο τοῦ παιδιοῦ
στό βλέμμα τῆς μάνας του
ἔκπληξη τῆς σκυφτῆς σοφία μου
πού ἀγκυλώθηκε στό ἐρχόμενο τέλος⸱
ἦταν τό κάλεσμα τοῦ Ἀργολικοῦ
σάν περιπέτεια τῆς Δανάης καί τοῦ Περσέα
πάνω στή ζάλη τῶν ἄλλων κυμάτων
προτοῦ τά περιπατήσει ὁ Ἐρχόμενος
καί φιμωθῆ ἡ παλαιά ὕβρις⸱
ἦταν τό δάκρυ τοῦ Μάρτη ἀνάσταση
ὅταν ἄνοιξε ὁ ὕμνος τῆς Παρθένου
στό σβησμένο ἵμερο τῆς Ὀγδόης ἡμέρας.
