Ελευθέριου Ελευθεριάδη
Ο άνθρωπος που “την παλεύει την ζωή’’, αγχώνεται. Ναι, ναι. Αγχώνεται. Και αυτό είναι φυσιολογικό. Και πέφτει. Και κουράζεται. Και σταματά καμιά φορά από την πολλή προσπάθεια, ίσα για να ανασάνει.
Ο άνθρωπος που “την παλεύει την ζωή’’, κάνει λάθη. Βεβαίως. Και παραλήψεις. Και καμιά φορά ξεχνά. Χάνει το δρόμο του. Δεν το βάζει κάτω όμως. Σηκώνεται και συνεχίζει.
Ο άνθρωπος που “την παλεύει την ζωή’’, τσαλακώνεται. Δεν βγάζει έναν αψεγάδιαστο εαυτό στους άλλους. Δεν προσπαθεί σε κανέναν να φανεί. Θυμώνει. Φωνάζει. Ζητά συγγνώμη. Κλαίει. Γελάει. Μετανοεί. Και δίνει μια και ξαναμπαίνει στον αγώνα.
Ο άνθρωπος “την παλεύει την ζωή’’, ξέρει πως είναι άνθρωπος…Θνητός.
Δεν τον απογοητεύουνε οι κακές οι μέρες.
Ξέρει πως μια “βοήθεια’’, όλοι την χρειάζονται.
Και ακροβατεί έτσι μια ζωή, ανάμεσα σε ένα “Δόξα τω Θεώ’’ και σε ένα “Παναγιά μου βόηθα’’.
