Παντελῆ Β. Πάσχου
Ἄν ἦταν νά γεμίσω τή ζωή μου
μέ δάκρυα τῆς μητέρας μου καί ἀγρυπνίες⸱
ἄν ἦταν μόνο γιά νά μάθω γράμματα,
νά γράψω λίγους στίχους, μερικά βιβλία·
νά λέω συνέχεια τίς ἄχρωμες πιά ἐκεῖνες λέξεις
πού στάζουν τάχα εὐγένεια καί σοφία
μές στίς πολλές συναλλαγές γνωστῶν ἤ ξένων
ἄν ἦταν μόνο νά στριμώχνουμαι ἀσφυκτικά
μέσα σέ διαδρόμους κ’ αἴθουσες
διδασκαλίας ἤ ἀναμονῆς, μέ ἀτμόσφαιρα
ἀπό καπνούς καί φλέγματα δηλητηριασμένη
καί ν’ ἀναπνέω σέ κάθε ἀνασαιμιά τό θάνατο
μέ χίλια τόσα πρόσωπα ἐρχόμενον -
ἄ, τότε, ἴσως νά μήν ἄξιζε νά γεννηθῶ
κι οὔτε νά συνεχίζω βέβαια νά ζῶ νεκρός
σέ δρόμους χωρίς ὄνειρα καί δίχως ποίηση...
