Γιώργου Κυπριανού
Δευτέρα. Ώρα 6.46π.μ. Βρίσκομαι στην τροχαία κίνηση στην είσοδο της Λευκωσίας, περιμένοντας με ανυπομονησία και κάποια νευρικότητα το πράσινο φως. Μαζί μου όλοι οι υπόλοιποι οδηγοί. Κατσουφιασμένοι, κουρασμένοι από το πρωί, σκυθρωποί, νευρικοί και καθόλου μα καθόλου ευτυχισμένοι. Με πολλά στο μυαλό μου και αρκετά στο σώμα μου να με ενοχλούν, στη μέση του πουθενά και στο κέντρο της τροχαίας κίνησης, συμβαίνει κάτι αναπάντεχο και παράδοξο.
Έξαφνα, με την άκρη του ματιού μου, παρατηρώ ότι κάτι έρχεται έξω από το παράθυρό μου από το πισινό μέρος του αυτοκινήτου. Μέχρι να σκεφτώ, αν ήταν άνθρωπος, ζώο ή ξωτικό, βλέπω να εμφανίζεται και να κινείται με σταθερή πορεία σαν σε αργή κίνηση ταινίας ένα παιδικό μπαλόνι με υδρογόνο, μισοφουσκωμένο, χρυσό στο χρώμα με μαύρες βούλες. Πέρασε από δίπλα μου, προσπέρασε και το επόμενο αυτοκίνητο και άρχισε αργά αργά να ανεβαίνει προς την γνωστή «ουράνια» πορεία του. Έμεινα να παρατηρώ σαν παλαβός το φαινόμενο. Σαστισμένος παρακολουθούσα την πορεία του μπαλονιού ακόμα και όταν αυτό χάθηκε πίσω από τα ψηλά κτίρια.
Μόλις συνήλθα, κοίταξα από τα καθρεφτάκια αν υπήρχε κάποιος, κάτι που να δικαιολογεί αυτή την περίεργη και μυστήρια πρωινή «απογείωση». Τίποτα. Δεν θυμάμαι να κοίταξα τους άλλους οδηγούς αν παρατήρησαν κι αυτοί το φαινόμενο. Αδιάφορο. Έτσι κι αλλιώς το πράσινο φως είχε ήδη ανάψει και έπρεπε να συνεχίσω την δική μου επίγεια πορεία επί του εδάφους. Ο νους μου όμως έμεινε κολλημένος και μέχρι σήμερα δεν λέει να ξεκολλήσει από εκείνο το σκηνικό. Πώς, ποιος, από πού κι άλλα. Άσχετα με το μυστήριο του γεγονότος, ποτέ δεν θα ξεχάσω την αίσθηση που μου προκάλεσε. Το πώς μεταμόρφωσε τη στιγμή, πώς άλλαξε τη διάθεσή μου και φώτισε τη μέρα μου.
Ήταν λες και ήταν ένα δώρο «εξ ουρανού», μια παρηγοριά και ανάσα για την κούραση της μέρας και κάθε μέρας της ζωής μας. Λες και κάποιος οδηγός προσευχήθηκε εκείνη τη μέρα, αναστέναξε και γόγγυσε ταπεινά, και ο Θεός αμόλησε τα λουριά του μπαλονιού για να τον αναπαύσει, να του χαρίσει μια στιγμή παιδικής ανεμελιάς και να του υπενθυμίσει την θετική πλευρά της ζωής.
Αν ήταν έτσι, ευχαριστώ τον άγνωστο εκείνο οδηγό που μετείχα του δώρου του. Αν ήταν απλά ένα τυχαίο γεγονός, ευχαριστώ τον Θεό για όλα τα «τυχαία» της ζωής μας, που μας επαναφέρουν στον δρόμο του ουρανού.