Γιώργου Κυπριανού
Ένα καλοκαιριάτικο πρωινό βρισκόμουν σε γνωστή παραλιακή καφετέρια. Κόσμος πολύς, ντόπιος και ξένος, με χαμόγελα, συζητήσεις, αγναντεύεις του γαλάζιου και του πράσινου. Ατμόσφαιρα καλοκαιρινή κι ανάλαφρη. Μπροστά μου, στο απέναντι τραπέζι ένα ζευγάρι ενηλίκων, ηλικίας ώριμης έως και συντάξιμης. Η σύζυγος/σύντροφος μόλις απόλαυσε το πρωινό της μπάνιο και αφού σκουπίστηκε πρόχειρα, έλαβε τη θέση της στο τραπέζι. Ο σύζυγος/σύντροφος από ώρα καθήμενος, ήσυχος και προσηλωμένος στην οθόνη του κινητού του τηλεφώνου. Η ξεγνοιασιά της μέρας και η απουσία οποιασδήποτε βιασύνης έστελνε το μάτι μου άθελα και ηθελημένα στις στιγμές της συνύπαρξης και συναναστροφής του ζευγαριού.
Η γυναίκα ενθουσιασμένη από την δροσιά των ολογάλανων νερών της θάλασσας, γεμάτη ζωντάνια, με έντονη διάθεση για κουβέντα και απ’ όσο αντιλήφθηκα οπτικά, όχι ακουστικά, πλούσιο θεματολόγιο. Ο άνδρας βυθισμένος στην οθόνη και στην ηρεμία του πρωινού, με αργές κινήσεις και αντιδράσεις, απαθής και απών από κάθε ανάγκη για οποιαδήποτε διέγερση και κινητικότητα. Η γυναίκα με πολύ ενδιαφέρον και χωρίς να επηρεάζεται από την απάθεια του συζύγου της, ακάθεκτη αναπτύσσει τα θέματά της περνώντας από τη μια κουβέντα στην άλλη. Ο σύζυγος, ακάθεκτος κι αυτός στην οθόνη του, ρίχνει απλά ένα κενό βλέμμα στη σύζυγο με μικρή κίνηση συγκατάνευσης του κεφαλιού του, ως ελάχιστο φόρο συμμετοχής στη συζήτηση.
Και τι δεν πέρασε από το μυαλό μου; Την μακροχρόνια κατάληξη κάθε συζυγικής σχέσης, με τον άνδρα να μαθαίνει να ακούει χωρίς να συμμετέχει και τη γυναίκα να μιλά χωρίς να κατανοεί. Την τέχνη της ομαλότητας και αρμονίας των μακροχρόνιων σχέσεων, με τον άνδρα απαθώς και αδιαμαρτύρητα να ανέχεται τα της γυναίκας, και η γυναίκα αδιαμαρτύρητα να αποδέχεται τα του άνδρα. Τη δυναστεία του ενός συντρόφου προς τον άλλο και την εξουθένωση του δευτέρου. Την κατανόηση το ενός συντρόφου προς τον άλλο, με τον πρώτο να κατανοεί τις ανάγκες και ιδιαιτερότητες του άλλου και να επιλέγει την υπομονή και την κατά το δυνατό συμμετοχή, παρά τη ρήξη και την απόρριψη. Το μεγαλείο της διαφορετικότητας στις σχέσεις και της όποιας ισορροπημένης συμπόρευσης και συνύπαρξης. Την ομορφιά και δυναμική του τοπίου πίσω από την καφετέρια, που δίνει σε κάθε άνθρωπο τρόπους εκτόνωσης και απόλαυσης. Από τη δροσιά ενός γρήγορου πρωινού μπάνιου μέχρι τον ρεμβασμό εντός και εκτός της οθόνης του κινητού. Ο καθείς ας διαλέξει τη δική του ερμηνεία της σκηνής που κατασκόπευσα απρόσμενα μαζί με τον καφέ μου. Περίεργα μα και στοχαστικά.
