Παναγιώτη Καπαρή
«Τις θεός μέγας ως ο Θεός ημών; Συ εί ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνο…» ψάλλει η Εκκλησία μας σε πανηγυρικές τελετουργίες. Η κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου, του νέου, κατά την λαϊκή ετυμηγορία και την συνείδηση του λαού, Αγίου της Εκκλησίας μας, αφήνει σίγουρα μεγάλο πόνο. Την ίδια ώρα προκαλεί ανείπωτη χαρά, αφού ο Θεός και στις μέρες μας, αναδεικνύει και φανερώνει μεγάλους αγίους Ιεράρχες. Η χαρμολύπη, το χαροποιόν πένθος, αποτελεί την ισχυρότερη παρηγοριά στα βάσανα του βίου, τα οποία δεν έχουν τελειωμό.
Ο χαρούμενος και μειλίχιος Άγιος Ιεράρχης, ο οποίος κουβάλησε στην πλάτη του, μεγάλους πόνους ανθρώπων και στο σώμα του μεγάλες ασθένειες, κατά την διάρκεια του πικρού κορωνοϊού, πρόβαλε τον πασχαλινό ύμνο: «Των θυρών κεκλεισμένων…» (Ενώ οι πόρτες ήταν κλειστές, ο Ιησούς στάθηκε ανάμεσα στους μαθητές και τους έδωσε αφοβία και ειρήνη). Ο μακαριστός άγιος Αρχιεπίσκοπος έλεγε: «Ελευθερία από κάθε μορφή φόβου, από την κατάθλιψη, από τον φόβο της αδικίας. Αφοβία από τη διάχυτη ανασφάλεια και την απειλή της φτώχειας, αφοβία από την οποιαδήποτε ασθένεια, από την πανδημία. Αφοβία ακόμη και προ του θανάτου… Όποιος φοβάται τον Θεό, δεν φοβάται κανέναν και τίποτε. Η αφοβία στην οποία αναφερόμαστε δεν σχετίζεται με μία ακαθόριστη αισιοδοξία. Βασίζεται στην πίστη στον Θεό και στην έμπρακτη αγάπη… Και ακόμη γνωρίζουμε ότι: «Φόβος ούκ έστιν εν τη αγάπη, αλλά η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον…».
Ο Μακαριστός Άγιος Αρχιεπίσκοπος, βίωσε από την κοιλιά της αγίας μάνας του, (από κοιλίας μητρός) την αφοβία. Παρά τις συστάσεις των γιατρών για αποβολή του εμβρύου λόγω προβλημάτων, η προσευχόμενη μητέρα του, επέλεξε την βοήθεια της Παναγίας και βρήκε νικητής. Πρώτη καλή «επανάσταση» για τον τότε Τάσο, ήταν οι σπουδές στην Θεολογία, όταν οι δυνατότητες του, ήταν για γιατρός και δικηγόρος, αφού ήταν ο πρώτος των πρώτων, τα ξεχωριστά για την εποχή του επαγγέλματα. Το βιογραφικό του μακαριστού Αρχιεπισκόπου είναι ατέλειωτο. Πολύγλωσσος, με πολλά πτυχία και διακρίσεις, διακόνησε την Εκκλησία ως ιεραπόστολος στην Αφρική, αγγίζοντας και τον θάνατο, αφού προσβλήθηκε από την φοβερή ελονοσία στην Ουγκάντα. Επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου διακόνησε και ως πανεπιστημιακός δάσκαλος. Το μεγάλο διακόνημα του, ξεκίνησε 1992 όταν κλήθηκε να αναστηλώσει την Εκκλησία της Αλβανίας, ύστερα από 46 χρόνια διωγμών από το αθεϊστικό κομμουνιστικό καθεστώς.
Υπακούοντας στην Εκκλησία και τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, άφησε την πανεπιστημιακή έδρα και εισήλθε κυριολεκτικά στη φωλιά με τις «σφήκες». Οι παλαιότεροι θυμούνται από τις ειδήσεις, την εκδίωξη συνεργατών του, όταν πρωτοπήγε στην Αλβανία και το πόλεμος τον οποίο δέχθηκε από το καθεστώς. Θυμούνται την άγια διάκριση, με την οποία αντιμετώπισε όλους τους ανθρώπους, Χριστιανούς, Μουσουλμάνους, άθεους και οπαδούς άλλων θρησκειών και ιδεολογιών. Και τελικά ύστερα από 33 χρόνια ποιμαντορίας, έγινε ίσως ο πιο αγαπητός άνθρωπος στη Αλβανία. Τα νούμερα δεικνύουν και αυτά την αγιότητα του ανδρός. Χειροτόνησε δεκάδες Επισκόπους, παπάδες και διακόνους, ίδρυσε εκατοντάδες ενορίες, δεκάδες μοναστήρια και έφερε κοντά στην Εκκλησία εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Ανήγειρε 150 νέους ναούς και επισκεύασε άλλους 160, ίδρυσε πνευματικά κέντρα και κατασκεύασε τρία υδροηλεκτρικά εργοστάσια. Και όλα αυτά με την δύναμη της αγιότητας του βίου του και την εκ Θεού βοήθεια. Η πορεία της ζωής του, με ανθρώπινα κριτήρια, ήταν ένα συνεχές μαρτύριο, αλλά με εκκλησιαστικά κριτήρια, ήταν μια μαρτυρία χαράς και αγιότητας.
Ο μακαριστός Άγιος Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, έδωσε αίμα και πήρε πνεύμα. Απέδειξε με την ζωή και το έργο του, ότι το αντίθετο της αγάπης, είναι ο φόβος και όχι το μίσος. Η αγάπη διαλύει το φόβο. Η βίωση της αγάπης, η οποία είναι συνώνυμη του Θεού, αποτελεί την δυσκολότερη, αλλά τελικά και την ευκολότερη, οδό για βίωση της αληθινής παραδείσιας χαράς…
