Κατά Θεόν διαπαιδαγώγηση από τη μητέρα και τη γιαγιά του αγίου Ιακώβου του εν Ευβοία
Τό 1927 οἱ οἰκογένειες τῶν προσφύγων ἐγκαταστάθηκαν σέ μικρά σπιτάκια καί τούς δόθηκαν κλῆροι γιά νά καλλιεργοῦν. Στή Φαράκλα ἔζησε ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος μέχρι πού ἔγινε τριάντα ἐτῶν, ὁπότε τόν μεταφύτευσε ὁ Θεός στό ἁγιασμένο Μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Δαυΐδ. Μέ συγκίνηση ὁ Γέροντας ἀναφερόταν στήν ἐκεῖ εὐλογημένη καί εἰρηνική οἰκογενειακή ζωή τῶν παιδικῶν του χρόνων.
Μετά τό θάνατο τῆς γιαγιᾶς, ἡ μητέρα του Θεοδώρα ἀνέλαβε ἀποκλειστικά τή διαπαιδαγώγηση τοῦ μικροῦ Ἰακώβου. Ἐξάλλου ὁ πατέρας του, ὡς πολύ καλός τεχνίτης πού ἦταν, προτιμεῖτο ἀπό τόν κόσμο σάν κτίστης καί ἔτσι ἀπουσίαζε συχνά ἀπό τό σπίτι. Ἡ μητέρα του εἶναι αὐτή πού ἔπαιξε καθοριστικό ρόλο στή ζωή καί τή διαμόρφωση τῆς προσωπικότητάς του. Τίς πολλές ἀρετές, μέ τίς ὁποῖες ἦταν στολισμένη, φρόντισε μέ σοφία καί διάκριση νά τίς μεταδώσει στόν Ἰάκωβό της. Τοῦ δίδαξε, δηλαδή, τήν πίστη, τήν εὐσέβεια, τήν ἐλεημοσύνη, τήν ἐγκράτεια, τήν ἐργατικότητα, τή νοικοκυροσύνη, τήν ὑπομονή καί τόν ἔμαθε νά προσεύχεται καί νά κάνει πολλές μετάνοιες.
Τοῦ ἔμαθε ἀκόμη νά μήν παίρνει πράγμα πού δέν τοῦ ἀνήκει. Ἔτσι κάποια φορά πού περνοῦσε μέ τά ἀδέλφια του ἀπό ἕνα χωράφι μέ ἀχλαδιές, φτωχά καί πεινασμένα καθώς ἦταν, ἔβλεπαν τά ἀχλάδια κάτω νά τά τρῶνε τά πρόβατα, ἀλλά δέν ἅπλωσαν τά χέρια νά πάρουν.
Βίωσε ἀπό τή μητέρα του τή λιτότητα καί τήν ἐλεημοσύνη, πού μερικές φορές ἔφτανε σέ τέτοιο σημεῖο, ὥστε νά δίνει σέ φτωχούς ἀκόμη καί τά ροῦχα τοῦ πατέρα του καί τά δικά του, μέ ἀποτέλεσμα νά μή βρίσκουν οἱ ἴδιοι ροῦχα νά ἀλλάξουν.
Ἀπό τό Βιβλίο: «Ὅσιος Δαβίδ: Ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Δαβίδ, Λίμνη Εὐβοίας 1996».
