π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους
Σχόλιο στό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς Ε΄ Νηστειῶν
«Ἀναβαίνοντες εἰς Ἱεροσόλυμα», δηλαδή στό θάνατο. Τά προγνώριζε ὅλα ὁ Ἰησοῦς, ὡς Κύριος καί Θεός, χωρίς νά τά προκαθορίζει. Ὡς ἄνθρωπος τέλειος καί ἀληθινός πονοῦσε ψυχικά γιά τά ἐπερχόμενα καί ἄς πορευόταν «πρός τό ἑκούσιον πάθος».
Ἀποκαλύπτοντας στούς Δώδεκα «τά μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν», δέν ἦταν μόνο γιά προετοιμασία τους μά καί γιά μιά ἀνθρώπινη συμπαράσταση ὡς ἄνθρωπος.
Καί αὐτοί ταύτισαν τό πάθος μέ ἐπίγεια - κοσμική Βασιλεία. Νόμιζαν ὅτι θά ἀκολουθοῦσε τό θάνατο καί τήν Ἀνάστασή Του ἡ κυριαρχία Του κατά τῶν ἀνθρώπων καί ὄχι ἡ διακονία τους. Γι’ αὐτό τοῦ ζητοῦν σημαντικές θέσεις κοντά Του.
Τί πόνος, νά μήν μπορεῖς νά μοιραστεῖς τόν πόνο σου! Πορεύεται μόνος καί ἄς «συμπορεύονται» τόσοι... Οὔτε μοίρασμα οὔτε κατανόηση τί εἶναι ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ.
Ὁ Χριστός ἦρθε ὄχι γιά νά τόν ὑπηρετήσουν, ἀλλά «γιά νά ὑπηρετήσει καί νά προσφέρει τή ζωή του λύτρον γιά ὅλους». Ἡ «ὑπηρεσία» γιά τόν καθένα εἶναι ἡ προσφορά τοῦ χαρίσματός του στούς ἄλλους, χωρίς ἰδιοτέλεια καί σκοπιμότητα. Τότε διευρύνεται, γνωρίζει τήν πληρότητα τῆς ἀγάπης καί ἑνώνεται μέ τόν Θεόν τῆς ἀγάπης ἁπλά, ταπεινά, ἀπροσδόκητα.
Τό «δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν» δέν εἶναι γιά ὅλους. Μόνο γιά αὐτούς πού ἀκολουθοῦν τόν Ἐσταυρωμένο «ὅπου ἄν ὑπάγη», πού γίνεται ἡ ζωή Του ζωή τους, πού ζοῦν γιά Ἐκεῖνον.
Τότε, γεύονται μαζί μέ τόν σταυρό καί τή δική τους ἀνάσταση, στηριγμένη, βέβαια, στή Σταυροαναστάσιμη πορεία Του. Τότε, γίνονται σημεῖο πού δείχνει τή μεγάλη Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη καί τή μεγάλη χαρά τῆς Ἀνάστασης.
Πλησιάζομεν τή Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ἡ Σαρακοστή τελειώνει. Ἀρχίζει νά ἀνατέλλει τό φῶς τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου πού θά ὁδηγήσει στήν ὁλόφωτη νύχτα τοῦ Πάσχα. Πορευόμαστε ὅλοι μαζί. Μακάρι νά συμπορευόμαστε μέ τόν Κύριο καί Θεό μας.
