π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους
Σχόλιο στό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς
Στά πρόθυρα τοῦ «σταδίου τῶν ἀρετῶν», ὁ Κύριος μᾶς προβάλλει τρία σημεῖα, ἀναγκαῖα γιά τή διεξαγωγή τοῦ «καλοῦ ἀγῶνα», τήν ἀναγκαιότητα τῆς συγγνώμης, τῆς ἀληθινῆς νηστείας καί τοῦ ἀληθινοῦ θησαυροῦ.
Στό ἀναπόφευκτο τῆς σύγκρουσης, ἕνεκα ἀδυναμίας καί ἐγωισμοῦ μας, τό «σέ συγχωρῶ» γίνεται τό ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς γιά νά χωρέσει ὁ ἀδελφός. Ὅταν δέν λέγεται ὑπεροπτικά, ἀλλά μέ ἐπιθυμία ἀνανέωσης τῆς σχέσης καί συνειδητοποίησης ὅτι «ὅλοι εἴμαστε τό ἴδιο», τότε ἐνεργοποιεῖται ἡ προϋπόθεση γιά τή δική μας συγχώρεση ἀπό τόν ἀναμάρτητον Κύριό μας.
Ἐφόσον ἡ Μ. Σαρακοστή ἔχει ἔντονο τό στοιχεῖο τῆς νηστείας, χρειάζεται νά γίνεται σωστά γιά νά παράγει σωστά ἀποτελέσματα: χωρίς ὑποκρισία, χωρίς μιζέρια, χωρίς προβολή. Τότε ἡ νηστεία δέν εἶναι μόνο ἀποφυγή κάποιων φαγητῶν - ὅπως τά ὁρίζει ἡ ἐκκλησιαστική μας παράδοση - ἀλλά καί μέσο πού καθαρίζει τήν καρδιά καί τήν ἑτοιμάζει γιά ἐνοίκηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτή ἡ ἀόρατη, ἡ «ἐν κρυπτῷ», ἐνοίκηση ἔχει ὁρατά ἀποτελέσματα: τήν εἰρήνη, τή χαρά, τήν ἀγάπη.
Ὁ θησαυρός εἶναι κάτι πολύτιμο. Ἀλλά τό «πολύτιμο» δέν εἶναι γιά ὅλους τό ἰδιο. Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά θησαυρίζουμε «θησαυρούς ἐν οὐρανῷ» καί ὄχι «ἐπί τῆς γῆς», γιατί ἡ ἀσφάλειά τους βρίσκεται στόν οὐρανόν καί ὄχι στή γῆ. Ὡστόσο, ἑτοιμάζονται «ἐπί τῆς γῆς», καθώς ἀγωνιζόμαστε νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Κύριο καί Θεό μας, γινόμενοι ἕνα μαζί Του κατά χάρη καί ἀποκτῶντας τίς ἀρετές Του.
Ἡ Μεγάλη Σαρακοστή, στήν ὁποία εἰσερχόμαστε ἀπό τήν Καθαρά Δευτέρα, μᾶς ὁδηγεῖ στήν «ἑορτή τῶν ἑορτῶν». Ὅπως οἱ Ἑβραῖοι περιπλανιόνταν γιά σαράντα χρόνια στήν ἔρημο μέχρι νά φτάσουν στή γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ἔτσι καί οἱ χριστιανοί περνοῦν τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς γιά νά φτάσουν στό Πάσχα τοῦ Κυρίου τους, στή χαρά τῆς Ἀνάστασης.
