π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους
Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τῆς Ἀπόκρεω
«Εἶπεν ὁ Κύριος». Ἡ ἀλήθεια μιλᾶ γιά τήν ἀλήθεια τῆς κρίσεως. Τότε πού δέν θά ἔχει ἐπιστροφή, πού δέν θά μποροῦμε νά ποῦμε τό «ἥμαρτον» τοῦ Ἀσώτου.
Ὅλο τό σκηνικό τῆς κρίσεως φαντάζει φοβερόν, τρομακτικό, φρικτό. «Ποταμός πύρινος», «Βίβλοι ἀνοιγήσονται», «τό πῦρ τό αἰώνιο», «σκότος τό ἐξώτερο», «βρυγμός τῶν ὀδόντων».
Πράγματι! Τί Φοβερότερο ἀπό τήν κόλαση; Πῶς νά περιγραφεῖ ἡ ἀπουσία τοῦ Θεοῦ; Ἀναπόφευκτα ἡ περιγραφή γίνεται μέ σκηνές φρικιαστικές ἀπό τόν κόσμο μας: φωτιά, σκοτάδι, ἀποκαλύψεις.
Ὡστόσο, ἡ κρίση θά γίνει μέ βάση τήν ἀγάπη, πρός τό Θεό και τόν συνάνθρωπο. Μιά ἀγάπη πού πηγάζει ἀπό τήν προσωπική σχέση μέ τόν Χριστό. «Ἐφόσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἐλαχίστων ἐμέ ἐποιήσατε».
Δέν εἶναι ὁποιαδήποτε ἀγάπη πού ἑλκύει τη χάρη καί φέρνει πρόγευση Βασιλείας Θεοῦ. Ἄν καί κάθε μορφή ἀγάπης ἔχει τή βάση της στό Θεό τῆς ἀγάπης, ἐν τούτοις αὐτή πού ξεκινᾶ ἀπό τόν Θεάνθρωπο καί διαχέεται στόν κόσμον, μπορεῖ νά ζήσει αἰώνια μαζί Του. Μιά τέτοια ἀγάπη χρειάζεται ἄσκηση, τήρηση τῶν ἐντολῶν Του, μυστηριακή ζωή. Γι’ αὐτό τή Βασιλεία θά τήν κληρονομήσουν τά τέκνα τοῦ Πατρός πού ἐπορεύθησαν ὅπως τόν Υἱόν Του τόν Μονογενῆ, ἔχοντα θεϊκή άγάπη καί ταπείνωση. Ἡ ταπεινή ἀγάπη, δέν ἔχει συνείδηση ὅτι «κάτι καμνει», γι’ αὐτό ἀπορεῖ πῶς ἐκφράστηκε τόσο δυναμικά ὡς νά εἶναι ὁ Κύριός τους πίσω ἀπό τόν ἐμπερίστατο ἀδελφό.
Καθώς βαδίζουμε πρός τήν κοπιαστική καί ὡραία περίοδο τῆς Σαρακοστῆς, χρειάζεται νά καταλάβουμε πώς ἡ ὅποια σχέση μας μέ τό Θεό - νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή - ἄν δέν καταλήγει στήν ἀγάπη, καταλήγει στή σκληρότητα, στή βίωση τῆς κόλασης καί στή μοναξιά πού συνεπάγεται. Στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ὁποία εἴμαστε προορισμένοι, θά βρεθοῦν ὅσοι ἀγαποῦν τόν Θεόν καί ὅσοι διακονοῦν ἀνιδιοτελῶς τον πλησίον τους.
