π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους
Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς ΙΕ΄ Λουκᾶ (Ζακχαίου)
Στό πλῆθος τοῦ ὄχλου, ὁ Κύριος ἀπευθύνεται στό πρόσωπο πού ἔχει ὄνομα: «Ζακχαῖε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει νά μείνω στό σπίτι σου». Καί ἄς ἦταν «ἀρχιτελώνης καί πλούσιος» πού οἱ ἄλλοι τόν θεωροῦσαν «ἁμαρτωλόν», ἀνάξιον νά τόν ἐπισκεφθεῖ ὁ Ἰησοῦς καί νά τόν τιμήσει μέ τήν πράξη Του αὐτή.
Ὅμως, «ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἦρθε γιά νά ἀναζητήσει καί νά σώσει αὐτούς πού ἔχουν χάσει τό δρόμο τους». Ὁ Ζακχαῖος, καί ὁ κάθε Ζακχαῖος, δέν εἶναι μόνος στήν προσωπική του πορεία. Ἔχει Αὐτόν πού τόν ψάχνει, τόν ἀναζητᾶ μέσα στό πλῆθος, ζητῶντας του νά τόν φιλοξενήσει στήν οἰκία τῆς καρδιᾶς του.
Τότε γίνεται ἡ ἀλλαγή τῆς ζωῆς του. Στηριγμένος στή μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στήν προσωπική καί τέλεια, πού δέν ἐμμένει στό τί ἤσουν καί τί ἔκανες, μπορεῖς νά μετανοήσεις. Μιά μετάνοια πού ὄντως ἀνατρέπει τό πρίν, μέ πράξεις συγκεκριμένες: «Κύριε, ὑπόσχομαι νά δώσω τά μισά ἀπό τά ὑπάρχοντά μου στούς φτωχούς καί νά ἀνταποδώσω στό τετραπλάσιο ὅσα πῆρα μέ ἀπάτη».
Ἡ νεκρανάστασή μας δέν γίνεται θεωρητικά. Χρειάζεται, ἀποφασιστικά, νά ἀλλάξεις σελίδα, νά πεθάνει ὅ,τι σέ χώριζε ἀπό τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά αὐτό δέν γίνεται μέ βάση τό «πρέπει» μά μέ τή δύναμη τῆς ἀγάπης Του, τήν ἐμπειρία δηλαδή, ἔστω καί λίγο, ὅτι σέ ἀγαπᾶ ὡς πρόσωπο μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο.
Τότε, δέν γεύεσαι ἡδονικά ὅ,τι προηγουμένως θεωροῦσες σημαντικό. Γεύεσαι πληρότητα ζωῆς, χαρά ἀνεκλάλητη καί καρδιακή εἰρήνη, πού μέ τίποτε πιά δέν συγκρίνεται μέ τό πρίν. Γι’ αὐτό καί τίς ὅποιες δοκιμασίες θά ἔρθουν, τίς ἀντιμετωπίζεις ἤρεμα καί μέ ἀνδρεία, στηριζόμενος στή δύναμη τῆς ἀγάπης Του.
