π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους
Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς της Πρό χριστοῦ Γεννήσεως
Τό γενεαλογικό τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ὅλο διανθισμένο μέ ἀρετές καί ἁγιότητα. Κάποιοι Προπάτορές Του ἔζησαν μέσα στήν ἁμαρτία, κι ὅμως δέν τούς ἀπόρριψε. Οὔτε, βέβαια, καθόρισαν τή δική Του πορεία.
Ὅλοι ἐρχόμαστε στόν κόσμο αὐτό, ἔχοντας βαθιές ρίζες, ἄλλες ποτισμένες μέ Πνεῦμα Ἅγιον καί ἄλλες ὄχι. Ἡ προσωπικότητά μας, ἡ δική μας ἐπιλογή, δέν καθορίζεται ἀπόλυτα ἀπό τίς ρίζες μας, ὅποιες καί ἄν εἶναι.
Ὁ Γενεαλογικός κατάλογος τοῦ Ἰησοῦ καταλήγει στόν Ἰωσήφ, ὡς ἀνδροκρατούμενη κοινωνία ἡ Ἰουδαϊκή, ὅμως δέν «γέννησε» τόν Ἰησοῦ ὁ Ἰωσήφ ἀλλά ἡ Μαρία.
Ἡ Γέννησή Του παρατίθεται ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Ματθαῖο ἁπλά. Ὅλα τά μεγάλα γεγονότα, τῆς ἀνθρωπότητας καί δικά μας, περιγράφονται χωρίς «λεκτικά μπιχλιμπίδια» πού ἀποπροσανατολίζουν ἀπό τό νόημα.
«Μνηστευθείσης τῆς Μαρίας τῷ Ἰωσήφ» ἔμεινε ἔγκυος «πρίν ἤ συνελθεῖν αὐτούς». Ἡ συμπεριφορά τοῦ Μνήστορος νά μήν τήν διαπόμπευσει - ἄν καί δικαιοῦτο - δείχνει ὄχι ἁπλά τήν ἀνωτερότητα τοῦ χαρακτῆρα του, ἀλλά καί τήν ἁγιότητά του, τήν ἐγγύτητά του μέ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πού ταπεινά δέχεται ὅ,τι δέν μπορεῖ νά ἀλλάξει.
Παρθενική γέννηση - Θεός ἐπί γῆς – «Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστί μεθερμηνευόμενον μεθ ἡμῶν ὁ Θεός». Ποιά μοναξιά, πλέον, μπορεῖ νά βρεῖ χῶρο, ποιά ἀπόγνωση, ποιά ἁμαρτία μας μπορεῖ νά νικήσει τήν ἀγάπη τοῦ Θεανθρώπου;
Τί κρῖμα νά ζοῦμε ὡς νά μήν ἦλθε, καί πιό πολύ ὅσοι βαπτιστήκαμε στό ὄνομά Του!... Κι ὅμως, σημασία ἔχει ὅτι ἦρθε! Γιατί αὐτός εἶναι τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος, τό πᾶν. Αὐτός, τελικά, καθορίζει, μέ τή χωρίς ὅρια ἀγάπη Του, τήν πορεία τοῦ καθενός. Μιά πορεία πόνου, ἑκούσιου μέ τή μετάνοια ἤ ἀκούσιου μέ τίς δοκιμασίες, πρός τήν αἰώνια χαρά τῆς βασιλείας Του.
