π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Αναφορά στα Εκκλησιαστικά σκάνδαλα
Δεν είναι λίγες οι φορές που δημοσιοποιούνται διάφορες ατασθαλίες κληρικών. Τα λεγόμενα σκάνδαλα, οποιασδήποτε μορφής, προκαλούν αναστάτωση και προβληματισμό.
Βασικά, μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις οι άνθρωποι στέκονται ως εξής:
- Αδιάφοροι, μη ασχολούμενοι μετά «των παπάδων».
- Σκανδαλίζομενοι, χάνοντας τη λίγη πίστη τους. Αντί η πίστη τους να εδραιώνεται στο Χριστό ως την «πέτρα της πίστεως», στηρίζονται στους «ανθρώπους της Εκκλησίας» και εξαρτούν την πίστη τους από αυτούς.
- Αρνούμενοι να τα πιστέψουν, προσπαθώντας πιο πολύ να πείσουν τον εαυτό τους παρά τους άλλους, γιατί και αυτοί, όπως τους προηγούμενους, πιστεύουν ότι «οι κληρικοί όλοι είναι άγιοι».
- Με πόνο κι ελπίδα, γιατί ξέρουν πως η κάθε ανθρώπινη πτώση είναι μια αποτυχία, αλλά κι ότι τον τελευταίο λόγο στη ζωή του κάθε ανθρώπου τον έχει ο Θεός και άρα θα μπορούσε η συγκεκριμένη αποτυχία - αμαρτία να ετοιμάζει, με τη Χάρη Του, μια νέα ζωή.
Αν θεωρήσουμε ότι η Εκκλησία είναι ένα σύστημα ηθικών κανόνων, ικανών να ρυθμίζουν τη συμπεριφορά του λαού, ώστε να ζει αρμονικά και τίμια, κι αν οι κληρικοί της οφείλουν να τους τηρούν απαρέγκλιτα, τότε η όποια παράβαση από τους «υπεύθυνους» θα πρέπει να τιμωρείται.
Αν, όμως, θεωρήσουμε ότι η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, με κεφαλή το Χριστό και μέλη του σώματός Του είναι οι αμαρτωλοί πιστοί, τότε συνυπάρχει η τελειότητα με την ατέλεια, η υγεία με την ασθένεια, η Χάρις με την αμαρτία. Έτσι, μέσα σε αυτή μπορεί ο κάθε άνθρωπος που θέλει και το παλεύει, να θεραπευτεί, να γίνει, δηλαδή, άγιος.
Αν θέταμε το ερώτημα: «αρρωστούν οι γιατροί;», θα φάνταζε ανόητο. Το ερώτημα: «αμαρτάνουν τα μέλη της Εκκλησίας, κληρικοί και λαϊκοί;», δεν είναι ανόητο;
Βέβαια, όπως δεν μπορεί ένας αδιάφορος ή ανίκανος ή εκμεταλλευτής γιατρός, να αναλαμβάνει την υγεία των ανθρώπων, έτσι και ένας αδιάφορος, ανίκανος ή εκμεταλλευτής επίσκοπος ή ιερέας δεν μπορεί να αναλαμβάνει το έργο της διαποίμανσης του λαού του Θεού.
Ωστόσο, θα πρέπει να τονιστεί ότι είναι άλλο να αμαρτάνει, να αστοχεί δηλαδή από ανθρώπινη αδυναμία, και είναι άλλο να έχει μια στάση ζωής που τον καθιστά ανίκανο. Η Εκκλησία θεραπεύει και θεραπευτές της είναι όσοι θεραπεύτηκαν ή αγωνίζονται να θεραπευτούν κι άρα μπορούν να διδάξουν με την εμπειρία τους τους άλλους.
Μέσα στον κοινωνικό πυρετό που προκαλεί ένα σκάνδαλο στην Εκκλησία, χρειάζεται σύνεση για να αντιμετωπιστεί. Γιατί η Εκκλησία δεν είναι κράτος ή δικαστήριο. Είναι νοσοκομείο, μα πιο πολύ Μάνα που αγαπά τα ανάπηρα και αρρωστημένα παιδιά Της, γι’ αυτό και περιμένει, υπομένει, θεραπεύει. Κι αν χρειαστεί, ξέρει να θέτει όρια, όχι τιμωρητικά αλλά για να προφυλαχτούν τα άλλα παιδιά της. Και έτσι όλοι, αν είναι δυνατόν, να γίνουμε ΕΝΑ και να ζήσουμε από τώρα τη χαρά της ουράνιας Βασιλείας του ουράνιου κοινού μας Πατέρα.
