π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους
Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς γιορτῆς
Λίγο πρίν ἀνέβει στό Σταυρόν ὁ Χριστός, «παραλαμβάνει τόν Πέτρον καί Ἰάκωβον καί Ἰωάννην» καί τούς ἀνεβάζει σ’ ἕνα ψηλό βουνό, «καί μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν».
Τό γεγονός τῆς μεταμόρφωσης εἶναι συνυφασμένο μέ δύο στοιχεῖα: τό Σταυρό καί τό ὕψος. Ὁ σταυρός τοῦ καθενός, ἡ δυσκολία καί δοκιμασία του εἶναι πολύ μικρή μπροστά στό Σταυρό τοῦ Κυρίου πού «αἴρει τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου». Ἄλλωστε, ὁ σταυρός μας ἀποκτᾶ σημασία ἀπό τό Σταυρό Του. Μαζί Του ὁ δικός μας σταυρός γίνεται ὑποφερτός καί μέσον πνευματικῆς ἀνάπτυξης.
Τό ὕψος – «εἰς ὅρος ὑψηλόν» - σοῦ δημιουργεῖ τήν αἴσθηση τῆς ἀποστασιοποίησης: ἀπό τά τρεχάματα, τίς μικρότητες, τά ἐπουσιώδη. Μπορεῖς νά ἀνασάνεις, νά ἐλπίζεις στήν ἀλλαγή, νά βεβαιώνεσαι γιά τήν ὀμορφιά τοῦ οὐρανοῦ.
Δεχόμενος μέ τήν ὑπομονή κι ἐμπιστοσύνη στό Θεό τόν ὅποιο σταυρό σου, ἀλλά καί ἀποφασίζοντας νά φύγεις ἀπό τό πνίξιμο τοῦ ἑαυτοῦ σου καί ν’ ἀκολουθήσεις τόν Ἰησοῦ, μπορεῖς νά γευτεῖς τή μεταμόρφωσή σου.
Οἱ μαθητές, ἄν μπόρεσαν νά δοῦν τή Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου τους, ἦταν γιατί μεταμορφώθηκαν κι αὐτοί μαζί του «καθώς ἠδύναντο», ὄχι τέλεια ἀλλά καθώς μποροῦσαν.
Ἡ μεταμόρφωσή μας ἐξαρτᾶται ἀπό τή σχέση πού ἔχουμε μαζί Του κι ἀπό τό πόσο μποροῦμε νά δεχτοῦμε το φῶς Του. Ὅση, ὅμως, καί νά εἶναι, σίγουρα εἶναι το κάτι ἄλλο τοῦ κόσμου τούτου. Βλέπεις πιά διαφορετικά τόν ἑαυτό σου, τούς ἄλλους, τά προβλήματα καί τά ἀδιέξοδά σου.
Δέν μπορεῖς πλέον νά συμπεριφέρεσαι ὅπως πρίν ὡς νά μήν συνέβηκε τίποτε, κι ἄς συνεχίζουν τά πάθη καί οἱ ἁμαρτίες νά σέ συνοδεύουν. Ὅμως, τώρα δέν τά βλέπεις ὡς τό κέντρο τῆς ζωῆς σου, γιατί ξέρεις πώς ὁ Χριστός, ὡς τό «φῶς τό ἀληθινόν», μπορεῖ νά μεταμορφώσει καί νά φωτίσει τά πάντα μέσα σου. Τώρα μπορεῖ μέν νά συνεχίσεις νά ζεῖς ὅπως πρίν ἐξωτερικά, ἀλλά μέσα σου χαίρεσαι τήν παρουσία Του καί τή μεταμόρφωσή σου.
