π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους
Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων
Στήν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα τῶν ἡμερῶν ἐκείνων στήν Ἱερουσαλήμ, ὅπου κυριαρχοῦσε ὁ τρόμος ἀπό τόν «φόβον τῶν Ἰουδαίων», ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας «τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλάτον καί ἠτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ».
Εἶναι οἱ στιγμές πού ὅλα γύρω καί μέσα μας παραπέμπουν στήν ἀπογοήτευση. Τότε, ἄν τολμήσεις νά κάνεις αὐτό πού θά πρέπει νά κάνεις, παρά τίς ἀντιξοότητες, θά μπορεῖς νά ἐλπίζεις στή νέα μέρα.
Ὅπως οἱ Μυροφόρες γυναῖκες, πέρα ἀπό τό γύρω τους σκοτάδι - κυριολεκτικά καί μεταφορικά - καί πέρα ἀπό τή λογική πού ἔλεγε «τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;», πορεύονται πρός τόν τάφον - τό χῶρο πού παραπέμπει στό τέλος τῆς προσωπικῆς ἱστορίας.
Ἐκεῖ, ἀποκαλύπτεται γιά πρώτη φορά ὅτι «Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὦδε», ὅτι ὁ τάφος γίνεται τό σημεῖο πού δείχνει ὅτι νικήθηκε ὁ θάνατος διά τοῦ θανάτου, καί ὅτι ὁ Χριστός ὡς νικητής τοῦ θανάτου χαρίζει τήν «ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν».
Ὅσοι, παρ’ ὅλες τίς δυσκολίες καί τά ἐσωτερικά ἀρνητικά βιώματα, συνεχίζουν νά κινοῦνται ἀπό ἀγάπη πού ὑπαγορεύεται ἀπό τήν καρδία, μποροῦν νά ἐλπίζουν καί νά προσδοκοῦν σέ νέα ζωή, αὐτή πού προέρχεται ἀπό τόν Ἀναστάντα. Μιά καρδιακή ἀγάπη πρός τόν Χριστό, πού φαίνεται στή συνεχῆ προσευχή, τή μυστηριακή ζωή, τήρηση τῶν ἐντολῶν του, ἄσκηση.
Μέ αὐτή τήν προσωπική ἐμπειρία μποροῦμε νά μεταφέρουμε τό Ἀναστάσιμο μήνυμα σέ ἕναν κόσμο πού ζεῖ ἀκόμα στήν ἀπογοήτευση, στόν πόνο κάθε μορφῆς, στή λύπη καί στήν ἀνέλπιδη ἀναμονή.
Καί εἶναι ἀναγκαία αὐτή ἡ «μεταφορά» ἀπό ὅσους τή γεύτηκαν, γιά νά ἐξαπλωθεῖ, εἰ δυνατόν, τό μήνυμα τῆς χαρᾶς καί τῆς ἐλπίδας καί τῆς νίκης τοῦ θανάτου, «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», καθώς ὁ Κύριος «ἐνετείλατο ἡμῖν».
