π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Εάν το παγκόσμιο σκηνικό και η ανθρώπινη πραγματικότητα βεβαιώνουν τον πόνο, την ανασφάλεια, την αγωνία, τις συγκρούσεις και αντιπαλότητες, τότε το μήνυμα των Χριστουγέννων είναι ουσιαστικό, επίκαιρο και αναγκαίο.
Ο δικός μας Θεός γίνεται «ένας από μας», ταπεινώνεται και ενανθρωπίζεται. Αν και το δόγμα αυτό είναι ακατανόητο για το ανθρώπινο λογικό – πώς γίνεται «ο Θεός να γίνει άνθρωπος;» - εν τούτοις κατανοείται στο σημείο που βιώνουμε την εγγύτητά Του, την κατανόησή Του, την ενότητά Του.
Πώς, ωστόσο, να κατανοήσει κανείς μια εμπειρία χωρίς να τη ζήσει; Πώς μπορείς να εξηγήσεις το βίωμα; Μόνο όποιος ένιωσε στα βάθη τού είναι του την αγάπη που έχει γι’ αυτόν προσωπικά ο Θεός κατανοεί τον λόγο ότι «ο Θεός αγάπη εστί».
Είναι αλήθεια ότι ο Θεός ως αόρατος και ακατάληπτος δεν κατανοείται αν δεν Τον έχουμε δει να «ενσαρκώνεται» εν αγίω Πνεύματι σε άνθρωπο. Ο άγιος, ως θεωμένος άνθρωπος, μεταγγίζει το Θεό στους ανθρώπους και ας νιώθει ο ίδιος κάτω από όλους τους ανθρώπους. Η ταπείνωση και η αγάπη του - παρμένα από τον Χριστόν ως Θεάνθρωπο - γίνονται σημεία που μας βεβαιώνουν την αγάπη τού Θεού. «Μια αγάπη απρόσμενη, ανέλπιδη, παράλογη, ένας “μανικός έρως” (Νικόλαος Καβάσιλας), που δεν έπαψε ποτέ να σκανδαλίζει τούς δικαιωμένους και αυτό-ικανοποιημένους Φαρισαίους. Γιατί γι’ αυτούς ο Θεός μπορούσε, και μπορεί, να αγαπά το μετανοημένο αμαρτωλό, μα για κανένα λόγο και ποτέ τον αμαρτωλόν έτσι απλώς»[1].
Γι’ αυτό μπορούν να χαρούν στην καρδιά τους τη γιορτή των Χριστουγέννων:
- Όσοι νιώθουν αμαρτωλοί και θέλουν σωτήρα⸱
- Όσοι ζουν μέσα στο άγχος και τη θλίψη και ζητούν χαρά⸱
- Όσοι αγωνιούν για την πορεία τους και του κόσμου και αναζητούν ασφάλεια⸱
- Όσοι πονούν σωματικά ή ψυχικά και ποθούν τη θεραπεία τους⸱
- Όσοι είναι απογοητευμένοι από τις διαπροσωπικές τους σχέσεις και ψάχνουν την ισορροπία τους⸱
- Όσοι αναζητούν την αλήθεια, την οδόν και τη ζωή και ελπίζουν πως θα βρουν Εκείνον που είπε: «εγώ ειμι η Οδός και Αλήθεια και Ζωή».
Γιατί τα Χριστούγεννα δεν είναι τα ρεβεγιόν, τα δώρα και τα γιορτινά τραπέζια μόνο, αλλά και η σχέση με το Θείο Βρέφος που πραγματοποιείται στην Εκκλησία που είναι η κεφαλή Της. Μέσα εκεί, ως τρόπος ζωής, γεύεται ο κάθε χριστιανός - αν ζει με ειλικρίνεια, ταπεινά και απλά - την εγγύτητα του Θεού, την κοινωνία με τον Χριστό, την οικειότητα με τους αγίους.
Στην καρδιά όποιου θέλει, πέρα από τις ακαταστασίες, τα προβλήματα και παραπατήματά του, έρχεται ο Χριστός και γεννιέται και κατοικεί, ώστε να γίνεται ο άνθρωπος μικρός Χριστός, τέκνον του ζώντος Θεού. Και τότε η γη μας γίνεται ουρανός, ο άνθρωπος Θεός, τα προβλήματα μικραίνουν.
[1] Αρχι. Παύλου Εγγλεζάκη, Παιδαγωγικά Θεολογικά Ανάλεκτα, χορηγία Ίδρυμα Α. Γ. Λεβέντη. Λευκωσία 2012, σ. 11
