Ἡ γνώση τῆς ἱστορίας γίνεται κριτήριο γιά τό παρόν καί τό μέλλον,
γιά ὅσους ἔχουν τή σοφία νά μήν περιορίζουν τή ζωή στό τώρα.
Τότε, ἀποκτᾶται ἡ εὐρύτητα πνεύματος,
πού ’ναι ἀναγκαία γιά νά δέχεσαι ὅσα δέν μπορεῖς ν’ ἀλλάξεις.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Μέσα στο τρέξιμο και στη φασαρία της απογραφής όλης της οικουμένης, που το διάταγμα του Καίσαρος Αυγούστου επέβαλε πριν δύο χιλιάδες χρόνια και στην Παλαιστίνη, γεννιέται αθόρυβα Αυτός που θα χώριζε την ιστορία και θα επαγγέλετο τη σωτηρία του κόσμου!
Όλα τα μεγάλα και ουσιαστικά φαίνεται πως γίνονται μυστικά, χωρίς διαφημιστική προβολή και χωρίς να διεκδικούν την κοινή αποδοχή.
Από τότε και για πάντα η ενανθρώπηση του Θεού θα μας τονίζει τη χωρίς όρια αγάπη Του και συγχρόνως την προσωπική πρόσκληση, για να γίνει «η αρχή και το τέλος, ο πρώτος και ο έσχατος», ο «εραστής των ψυχών ημών».
Το σημερινό παγκόσμιο τοπίο παραπέμπει στο τότε, με το τρέξιμο και τη φασαρία του, όπως, βέβαια, και την αποδοχή του Θεανθρώπου από τους λίγους ως τον «Κύριο και Θεό τους». Το «μικρό ποίμνιο», που ακολουθεί «το αρνίον όπου αν υπάγει», θέλοντας Εκείνον ακόμα κι όταν σιωπά στις παρακλήσεις τους, ποτέ δεν θα σταματήσει να υπάρχει, ενώ συγχρόνως οι πολλοί θα περιμένουν το θαύμα Του για να επιβεβαιώσουν τη δύναμή Του.
Ποιος μπορεί να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά Του, όταν συγχωρεί τους εχθρούς Του και αγκαλιάζει με αγάπη «τελώνες και πόρνες»;
Ποιος μπορεί ν’ αρνηθεί ένα τέτοιο Σωτήρα, όταν θα νιώσει στα κατάβαθα της ύπαρξής του να τον αποδέχεται «καθώς εστίν» – όπως είναι;
Είναι αλήθεια πως η μελαγχολία και ο κρυφός πόνος διακατέχει πολλούς ανθρώπους κατά την περίοδο των εορτών των Χριστουγέννων, αφού ονειρεύονται τον τρόπο που θα ήθελαν να γιορτάσουν αλλά δεν μπορούν.
Μακάρι τα φετινά Χριστούγεννα να γίνουν όντως Χριστούγεννα, ώστε να γίνουν οι καρδιές μας, ο κόσμος ολόκληρος, χώρος του Αχωρήτου, χαρά και ανάπαυση.