Το διαβάζεις και νιώθεις να συμπορεύεσαι με τον συκοφαντημένο Ιεράρχη, το φτωχό και άστεγο, που δεν αγανακτεί, δεν αντιστέκεται, δεν είναι μίζερος.
Με την αρχοντιά του Αγίου, που γνωρίζει εμπειρικά ότι «ο Θεός αγάπη εστί», υπομένει, προσεύχεται, γράφει. Όντως μεγάλος πατέρας της εκκλησίας, πολυγραφότατος, με έργα καλού ποιμένος, καθώς ο Κύριός του.
Αν και το βιβλίο γράφτηκε τον 20ον αιώνα, συνεχίζει να κυκλοφορεί σε πολλές εκδόσεις και σε πολλές γλώσσες. Αξίζει κανείς να το διαβάσει, μιά και συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια από την οσίαν κοίμηση τού «εν αγίοις πατρός ημών Νεκταρίου Πενταπόλεως του θαυματουργού». Και αν το έχεις διαβάσει, νομίζω, μπορεί να το ξαναδιαβάσεις με την ίδια όρεξη, την ίδια συγκίνηση, πάλι με δάκρυα...
