Τή νύχτα, πρίν τά μάτια μου κλείσω, ἡ καρδιά αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά ἐπικοινωνήσει μαζί σου, Κύριε. Ὁ νοῦς, ὅμως, δέν συμμαζεύεται… Εἶναι τόσα πολλά πού μάζεψαν οἱ αἰσθήσεις, ἡ ὅραση καί ἡ ἀκοή, πού γέμισε ὁ νοῦς.
Ἐλθέ ἐσύ πού πρόσταξες τή θάλασσα «καί ἐγένετο γαλήνη μεγάλη», πού χαρίζεις εἰρήνη λογισμῶν, πού δίνεις ὅ,τι δέν μποροῦμε μόνοι μας νά πετύχουμε καί σοῦ τό ζητᾶμε.
Συγχώρεσέ μου τά ἑκούσια καί ἀκούσια ἁμαρτήματα, τά ἐν γνώσει καί ἐν ἀγνοίᾳ, τά ἐν νυχτί καί ἐν ἡμέρᾳ, ὅτι ἐσύ εἶσαι ὁ Θεός μου.
Ἐπίσκεψε τόν κόσμο σου μέ τό πλούσιο ἔλεος καί τούς πλατιούς οἰκτιρμούς σου.
Παρηγόρησε ὅσους νιώθουν μόνοι κι ἐγκαταλελειμμένοι, στόν πόνο ψυχῆς τε καί σώματος, στίς φυλακές, στά νοσοκομεῖα, στά γηροκομεῖα καί στούς δρόμους. Ἀνάτρεψε τίς πλεκτάνες τοῦ πονηροῦ, πού ἐπιχειρεῖ νά συγχύσει τούς ἀδύνατους.
Συντρόφεψε τούς νέους καί τούς ἡλικιωμένους.
Χάριζε στόν κόσμο τήν ἐμπειρία τῆς ἀγάπης σου, ὥστε νά πορευόμαστε μέ χαρά κι ἐλπίδα Ἀναστάσεως, ἀκόμα καί στίς δύσκολες μέρες.
π. Ἀνδρέας
