Ἐκεῖνοι πού ἔχουν πέσει δέν εἶναι ἀνάγκη νά ἀπελπίζονται ἀλλά νά ἀνεγείρονται μέ χρηστές ἐλπίδες. Ἄς μή μᾶς καταλάβει ἡ ἀπελπισία ἐπειδή ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό τό Θεό καί πολύ τόν λυπήσαμε. Ἄς μή διστάσουμε μήπως δέν μᾶς προσδεχθεῖ ἐπιστρέφοντας, ἐπειδή κακῶς ἐδαπανήσαμε τήν περιουσία Του· γιατί μετρητή εἶναι ἡ ἁμαρτία καί ἡ κακία μας, ὁποιαδήποτε καί ὁσηδήποτε καί νἆναι. Τό ἔλεος ὅμως Ἐκείνου εἶναι ἄμετρο καί ἀπέραντο καί ὄχι μόνο μᾶς δέχεται χωρίς προσβλητικό τρόπο ὅταν ἐπιστρέφουμε σ’ Αὐτόν, ἀλλά καί λαμπρά μᾶς στολίζει μέ τήν πρώτη τῆς υἱοθεσίας στολή.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, ἄς φροντίσουμε νά μεταβληθοῦμε «ἐκ ρυπαρίας πρός κάθαρσιν καί ἐξ ἁμαρτίας πρός ἁγιασμόν»· μεγάλη χαρά, λέγει ὁ Χριστός, γίνεται στόν οὐρανό γιά ἕνα ἁμαρτωλό μετανοοῦντα.
